Helaas bleek Yehuda Pelter op het laatste moment door ziekte verhinderd, zodat teamleider Arp mij een paar uur voor de wedstrijd moest vragen in te vallen. Ik vond de sterke en heel snel spelende Dave Looijer tegenover me en ik bleek nog altijd niet gewend aan het gewijzigde speeltempo, zodat ik al rond de twintigste zet in lichte tijdnood verkeerde. Te snel ruilde ik toen enkele lichte stukken en de dames, waarna ik in een slecht eindspel verzeilde. Dat was niet te houden, ik werd klem gezet en met een aardige combinatie maakte Dave het uit.

Daarvoor en naast mij had Frans Arp echter met een gemeen gambietje ons team al op voorsprong gebracht en Fer Mesman voegde er nog een vol punt aan toe. Zo kwamen we dus al vrij snel op 2-1. De stellingen van Leo, Loek en Paul zagen er halverwege de wedstijd ook heel goed uit. Loek speelde tegen het zusje van Dave, Cheryl, die weliswaar nog geen hoge rating heeft, maar intussen al wel drie keer in dit team had gewonnen! Maar al snel kwam aan het licht dat zij nog niet alle geheimen van het Siciliaans heeft doorgrond. Ze verloor enkele pionnen, werd door de secuur spelende Loek steeds verder teruggedrongen en moest haar eerste nul incasseren.

Aan het eerste bord tornde Aad de Bruijn met zwart op tegen Martijn de Roode. Hij wist een goed gedekte zwarte pion op g3 te brengen zodat de witte koning op g1 steeds op zijn tellen moest passen. Toch had wit duidelijk voordeel met zijn binnengedrongen torens op de zesde en zevende lijn. Ze ruimden de pionnen op rond de (lang gerokeerde) zwarte koning en Aad moest heel precies spelen om niet meteen te worden matgezet. In het viertoreneindspel dat was ontstaan kon vervolgens de witte koning op mars naar de nog lang uitblijvende overwinning.

Dat kon de pret al niet meer drukken. Want Leo en Loek verzilverden vlot hun intussen behaalde materiële voordeel, en ook Sander wist met zwart zijn tegenstander tot overgave te dwingen. Hoe dat ging moet hij mij nog eens uitleggen, ik had er aanvankelijk niet zoveel fiducie in.

Tenslotte Paul, die zelf meende (misschien terecht) op voordeel te staan tegen Wim Gravemaker. Paul had (met wit spelend) de kwaliteit veroverd, maar dat was misschien een Pyrrhus-geschenk van zijn tegenstander. Met zijn opgerukte pionnen en actieve loper had Wim zoveel spel, dat Paul de kwaliteit weer prijs gaf. In het toreneindspel dat toen ontstond was de zwarte koning eerder in het centrum dan de witte en bleken de witte pionnen heel zwak. Wim kon vrij gemakkelijk een punt voor Santpoort tegenscoren.

De totaalindruk blijft echter heel positief: een mooie 5-3 zege. En we gaan door!

Voordat we met schaken begonnen, werd Lex Jongsma herdacht met een minuut stilte. Hij overleed de afgelopen week. Iedere schaker kende hem, van zijn geschriften en vaker nog van zijn commentaren bij het Hoogovens-, Corus, resp. Tatatoernooi. Ik kende hem ook nog uit zijn jeugdjaren, toen hij in de Amsterdamse Schoolschaakbond voor het Gereformeerd Gymnasium uitkwam en vrijwel iedereen de baas was.

In het speellokaal waren verder drie teams van de Kennemer Combinatie actief. Het eerste liet (in afwezigheid van de grootmeesters) een lelijke steek vallen, door gelijk te spelen tegen Purmerend. Het tweede en derde verloren beide, en “hielden dus (net als Het Spaarne) de nul vast” (deze metafoor ontleen ik aan het verslag op de site van KC over de nederlaag van het tweede team).

Paul Neering, die het in onze interne competitie ook niet gemakkelijk heeft, kwam aan het zesde bord, met wit, al snel in de problemen. Op f2 werd een paard geofferd (zwart dit keer!) en de keus was mat of dameverlies. Paul koos voor het eerste en maakte zo na een klein uur al een eind aan zijn lijden en aan de partij.

Op het tweede bord zag het er beter uit: Leo Littel drong zwart ver terug en leek op weg naar de overwinning. Misschien zag ik dit verkeerd, in ieder geval kwam er niet meer dan remise uit, wat toch een mooie prestatie was, want Jan Brink heeft bijna 200 elopunten meer.

Ook Yehuda Pelter bouwde met wit spelend een goede stelling op en hij wist die tegen zijn sterke tegenstander ook werkelijk tot winst te voeren.

De speculaas was voor ons toen helemaal op. Aad de Bruijn moest proberen Chris de Saegher (ruim 2200 elo!) tegen te houden, maar werd eenvoudig opzij gezet. Frans Arp, op het derde bord, behandelde de Alapin die zijn tegenstander hem voorzette niet op zijn sterkst, verloor (of offerde?) een pion, probeerde wanhopig om aanval te krijgen, riskeerde uiteindelijk te veel en werd in de zak gestopt.

In mijn lijfopening verloor ik op zet 14 even de concentratie, hetgeen mij een cruciale pion kostte. Daarna kon ik alleen maar spartelen en laat in de middag draafde wit met het volle punt naar Zaandam.

Op de twee laagste borden had HWP twee invallers geplaatst, die echter toch altijd nog 100, resp. 200 elo-punten meer hadden in te brengen dan Fer Mesman en Loek Veenendaal. Onze mensen konden lang tegenstand bieden, maar moesten tenslotte toch de bittere pil van het verlies slikken.

Maar het nieuwe jaar biedt nieuwe kansen. Als we nu bij de goede voornemens voor 2014 ook eens een degelijke voorbereiding op de nog te spelen wedstrijden doen, en meer alertheid en serieuze aandacht tijdens de partij, dan kunnen betere resultaten toch niet uitblijven? Op 4 januari mogen we het in Purmerend al laten zien!