Tja, de promotieklasse. We bleven er gisteren in. Ternauwernood. Een grappenmaker beweerde op de zojuist begonnen zaterdagavond onder het genot van een Belgisch biertje dat we kampioen hadden moeten worden om niet te degraderen! Dat is natuurlijk gekkigheid. Wel een aparte ervaring om 6e te worden in de wetenschap dat een 7e plaats fataal had kunnen zijn. We degradeerden niet dankzij een ruime 6-2-overwinning op De Waagtoren 3.

Sommige bozig ingestelde tongen uit de kop van Noord-Holland beweren wel eens dat Het Spaarne niet het niveau voor die klasse heeft. Zou heel goed kunnen als we eens terugkijken naar de prestaties van de staartborden. Fer en Loek scoorden 3 uit 9, Paul Neering en ik zelfs maar 2,5 uit 9. Ikzelf zat een heel seizoen lang op 4 en vooral 5 en bakte er in de laatste vier ronden weinig van: 0 uit 4 op een rij (openingsvalletjes, pion minder in een eindspel, kansloos weggetikt). Waar het aan ligt? Geen idee. Het niveau! :)

De topborden presteerden uitstekend. Colleen Otten eindigde op 5,5 uit 9 en was wellicht niet helemaal tevreden over de door haar gespeelde partijen. Het zat niet altijd mee. Aad de Bruijn speelde een solide seizoen, pakte de punten wanneer dat kon en moest, en eindigde op 5,5 uit 9. Frans Arp speelde frivool als altijd op combinatoir geweld en wist menig maal zijn tegenstanders een rad voor ogen te draaien. Leo Littel werd de topscorer van ons “kneuzenteam”, enige ironie kan geen kwaad gelet op de reputatie die we in sommige schaakregionen genieten, met 6,5 uit 9. Hij had soms wat geluk, maar speelde anderzijds ook geconcentreerd en strategisch weloverwogen, met een redelijk goed tijdgebruik.

Terug naar de wedstrijd tegen de Waagtoren.

Frans Arp was als eerste klaar. Zijn tegenstander accepteerde een schijnoffer en verloor spoedig daarna de kwaliteit. Hij speelde nog even door, maar kon niet ontsnappen aan de nederlaag. De materiële achterstand, inmiddels gegroeid tot een toren tegen twee pionnen, was te groot.

Colleen Otten won op bord 1 tamelijk geruisloos van Alex Albrecht, die volgens haar “van zichzelf verloor”. Ik heb weinig van de partij gezien. Op bord 2 had Leo Littel zich in een bedenkelijke stand gemanoeuvreerd, maar wist met enig geluk de remisehaven te bereiken: 2,5 – 0,5.

Ikzelf speelde op bord 5 een solide partij tegen het Londensysteem, won een pion. Loswerken was echter lastig en toen de witspeler (Marten Coerts) de pion terugwon zat er niet meer in dan remise aan te bieden. De staartborden stonden er op dat moment goed voor. Mijn tegenstander speelde daarom noodgedwongen door, al was dat slechts een zet of vijf voordat hij inzag dat een puntendeling onvermijdelijk was.

Loek Veenendaal had op dat moment een gewonnen toreneindspel in handen met een vrijpion op g7 en nog eentje op de a-lijn (die zich ook nog eens achter een pionmuurtje van zwart bevond (c7-c6)). Op zich was het een klein wonder dat hij die stand had bereikt, want in het middenspel vergiste hij zich deerlijk in de zwarte opstoot d5-d4 waarop zijn paard van c3 naar a2 moest (Pc3-d1? d4-d3+ en de toren op a1 hangt vanwege de zwarte dame op e5).

Mede onder druk van de klok had de zwartspeler, Ruud Niewenhuis, de grip op de stelling enigszins verloren. Loek verzuimde echter om het toreneindspel te verzilveren.

Er was namelijk nog een zwarte vrijpion op a3 die hij eerst links liet liggen door zijn eigen a-pion op te laten stomen naar a6. Daar ging de pion verloren omdat zwart de bewaking van pion g7 omwisselde (koning ipv toren) en toen met zijn toren de witte a-pion opat, niet nadat de witte koning gedwongen was op de a-lijn te gaan staan (a3-a2, Kb2xa2).

Fer Mesman speelde op bord 7 een Scandinavier tegen Sandra Keetman, verwierf zich een pluspion en bood op een gunstig moment remise aan.

Waarschijnlijk had Paul Neering toen al gewonnen op bord 8. Met wit wilde hij storm lopen tegen de zwarte koning in de Oostenrijkse aanval van de Pirc. De aanval verzandde echter. Het dameloze middenspel dat resteerde bood genoeg aanknopingspunten om stap-voor-stap door te spelen. Paul bood echter remise aan, gelet op de score van 1,5 uit 8 die hij op dat moment had, en praktischer, gelet op zijn tijdverbruik. Niet helemaal helder waren ook de mogelijkheden en onmogelijkheden van zijn eigen stukken, vond hij zelf. Zijn tegenstander sloeg met het oog op de stand in de wedstrijd het aanbod af. Uiteindelijk wist Paul een gewonnen eindspel te bereiken waarin een vrije a-pion en actievere stukken de doorslag gaven.

Tot slot resteerde nog de partij van Aad de Bruijn tegen Albert van der Meiden. Met zwart had Aad lange tijd een moeizame stand te verdedigen met onder andere een zwakkere pionnenstructuur (isolani op e6). Er ontstond een eindspel van loper tegen paard met twee vervaarlijke witte vrijpionnen, Aad had er echter ook eentje op de koningsvleugel. Hij wist dit eindspel tenslotte nog te winnen. Veel van die slotfase heeft uw verslaggever echter niet meegemaakt, omdat de eigen partij nagespeeld moest worden.

Dit resulteerde in een ruime 6-2! Zo’n zege had in de wintermaanden wellicht een heilzame invloed gehad op de teamprestaties, en hadden er meer wedstrijdpunten in gezeten, nu was het toch vooral een goed bevochten overwinning. Op de valreep.

Geschreven door: Sander Schilthuizen

Afgelopen donderdag speelde het tweede van het Spaarne tegen het vierde team van Aalsmeer. Op papier zouden we op alle borden een duidelijke rating voorsprong hebben en dus ging de teamleider ervan uit dat het Spaarne 2 ook deze ronde de winst naar zich toe zou trekken. Dat dit, voor de tweede maal dit seizoen, een 6-0 overwinning werd was toch wel een verrassing.

Op bord 1 speelde Paul Ruber tegen Leo Buis (1459) die langzaam maar zeker van het bord werd geduwd en op bord 2 deed Joost Jansen tegen Jos Bakker (1575) hetzelfde waardoor Joost nu 6 uit 6 heeft gescoord!! Paul Mathot verklaarde na afloop een wending over het hoofd te hebben gezien, maar zag tijdens het middelspel zijn tegenstander Marco Hutter (1319) mindere zetten doen en ten slotte een blunder begaan. Marco zag in een voor hem lastige stelling een penning van de dame over het hoofd, waardoor ook Paul het volle punt binnenhaalde.

Rob de Haan op bord 4 was tegen Tom van der Zee (1373) het eerste klaar. Een snelle en regelmatige overwinning waarin de voorsprong van een kleine 400 rating zich deed gelden.
Interessanter was de partij tussen Florin Omota vs. Fred Buskermolen (1663) op bord 5. Deze partij was door de tactische opstelling van Aalsmeer de enige waar onze tegenstander een hogere rating had.
Na een rustige opening met zwart kwam Florin in het voordeel toen hij het centrum in handen kreeg door het opspelen van de centrum pionnen. Toen ook zijn toren diep was binnen gedrongen leek het punt binnen. Een moment van onoplettendheid zorgde er echter ervoor dat Florin de kwaliteit weggaf, plus de samenwerking van de overige stukken, en hij stond toen in hogere zin verloren. Zijn tegenstander moest het wel doen met een grote tijdnood en kreeg ook nog een tijdstaf van twee minuten wegens het uitvoeren van een onreglementaire zet. Hoewel ook Florin in grote tijdnood kwam bleef hij kalmer en op tactiek haalde hij toch nog de partij binnen. Zuur voor Fred en opluchting voor Florin.

Tenslotte onze man Pim Abbestee tegen de ratingloze Gerard van Beek. Pim kwam beter uit de opening maar dat verzandde tijdens het middenspel. Pas in het verre eindspel, waar het nog alle kanten op had kunnen gaan, bleek de routine van Pim de doorslag te geven. Ook Pim staat nu op een 100% score, 5 uit 5!!!

Aanstaande donderdag de thuiswedstrijd tegen HWP. Winnen we die, dan wacht ons het kampioenschap en terugkeer naar de tweede klasse.

Bloemen en champagne worden pas na de wedstrijd van komende donderdag besteld, we verkopen de huid niet voordat de beer geschoten is.

Schaakgroet Paul Neering

	S.V. Het Spaarne 2	1711	S.C. Aalsmeer 3	1477	6	0
1.	Paul Ruber	2030	Leo Buis	1459	1	0
2.	Joost Jansen	1720	Jos Bakker	1575	1	0
3.	Paul Mathot	1638	Marco Hutters	1319	1	0
4.	Rob de Haan	1736	Tom van der Zee	1373	1	0
5.	Florin Omota	1605	Fred Buskermolen	1663	1	0
6.	Pim Abbestee	1542	Gerard van Beek		1	0

Maandag 22 februari speelde ons tweede team de derby tegen de Heemsteedse Schaakclub. In zijn welkomstwoord wees Jan Verhagen erop dat de bezoekers, ons team dus, in de race waren voor het kampioenschap, terwijl de thuisploeg het hele jaar al met de rug tegen de muur speelde. Ook letterlijk trouwens. Het clublokaal aan de Franz Schubertlaan heeft namelijk maar zeer bescheiden afmetingen. Toch stonden er ook nog enkele tafels en stoelen voor leden van HSC die niet in dit tweede team, maar in de interne competitie speelden.

	Heemsteedse S.C. 2	1398	S.V. Het Spaarne 2	1708	1½	4½
1.	André Clemens	1446	Paul Ruber	2030	0	1
2.	Henk Post	1225	Joost Jansen	1720	0	1
3.	Piet Stofberg	1486	Paul Mathot	1638	0	1
4.	Jan Visscher	1558	Rob de Haan	1736	½	½
5.	Peter van Harn	1385	Florin Omota	1605	0	1
6.	Johan Kramer Glijnis	1290	Wim Hoffenaar	1522	1	0

Onze witspelers zetten hun tegenstanders al snel onder druk en boekten drie regelmatige overwinningen. De zwartspelers hadden het moeilijker. Zo keek Wim Hoffenaar na enige tijd tegen een stand aan, waarin hij een stuk minder en weinig compensatie had. Joost Jansen kreeg een koningsaanval op zijn dak en moest behoedzaam verdedigen. Ikzelf kwam goed uit de opening (wit begon met 1.e3!?; wat moet je daarop nu antwoorden?) en won na enkele uren een pion. Wit bouwde na dameruil echter een soort fort, waar zwart, al was hij in het bezit van het loperpaar, moeilijk door kon komen.

De nederlaag van Wim bleek onafwendbaar. In mijn pogingen om het fort te forceren zag ik een resource van wit over het hoofd, waarna ik in een eindspel terecht kwam dat waarschijnlijk verloren moest gaan. Met veel moeite wist ik echter het halve punt te redden. De tegenstander van Joost kwam dreigend opzetten, maar zag toen een wending over het hoofd die materiaal kostte. Joost nam grote risico’s (zowel wit als zwart dreigden te promoveren) maar toch nog onverwacht gooide Post er het bijltje bij neer.

Rob de Haan.

14 december 2015 (door Paul Neering)

Het moet gezegd worden, het zit ons niet tegen dit seizoen in de promotieklasse. Wederom een nipte zege, deze keer tegen Castricum. Voor de derde keer op rij kwamen we weg met 4½ bordpunten. Het begin verliep uiterst traag doordat onze tegenpartij dacht op onze interne speelgelegenheid de match te moeten spelen. Daar stonden ze dus voor een dichte deur. Na telefonisch contact reed men direct door naar het denksportcentrum in Haarlem-Noord waar het eerste van het Spaarne doorgaans haar externe partijen speelt. Na een uurtje vertraging ving de match aan zonder dat de klokken reeds hun vernietigende werking hadden gedaan. De teamleiders hadden geen contact gehad van tevoren en de website van de NHSB vermeldde niet de wisselende speellocaties zodat wedstrijdleider Joost Jansen (internationaal arbiter) aangaf dat klokken niet mochten worden ingedrukt. Terecht! Het begin was hoopgevend. Frans Arp (1968) op bord 5 speelde als vanouds scherp tegen Piet van Wonderen (1762) en won na amper twee en een half uur spelen. Ook uw verslaggever Paul Neering (1737) op bord 7 haalde tegen Piet Kuis (1768) het volle punt binnen. Dus met 2 – 0 voor leek er geen vuiltje aan de lucht. Na een correcte remise op bord 6 van Loek Veenendaal (1939) tegen Henk van der Eng (1810) en goede vooruitzichten voor onze man Sander Schilthuizen (1871) tegen Hans Leeuwerik (1808) rekende ik op een overwinning. Geen grote, want inmiddels stond Fer Mesman (1716) op bord 8 minder en onze topborden hadden allen een mindere positie. Op het eerste bord had Leo Littel (1954) het lastig tegen Eric van der Klooster (1916) maar was opgelucht de partij remise te houden en Aad de Bruijn (1926) op bord 2 keek tegen een stelling van Heleen van Arkel-de Greef (2064) aan met twee pionnen minder. Inmiddels ging de partij van Fer Mesman verloren. Aangezien Colleen Otten (2083) een technisch verloren stand tegen Robert van der Wal (2074) op het bord had staan was de hoop gevestigd op Sander Schilthuizen om in ieder geval een gelijkspel te behalen. Zijn tegenstander bracht met zwart een centrumpion tot op de tweede rij en zaaide daardoor zoveel verwarring dat wit pardoes met twee paarden tegen een koning voor een onmogelijke taak stond, dus remise. Daardoor kwam de tussenstand op 3½ – 2½, met nog twee borden vol aan de bak. De tegenstander van Colleen Otten vond niet de winstgang en moest berusten in remise. Na afloop liet Colleen zien dat zij door de mazen van het net was gekropen. Inmiddels dus alleen Aad de Bruijn in de arena die stilletjes van een zeer moeilijke (verloren?) stand naar een positie was opgeschoven die wellicht nog winst zou brengen. Dit was niet meer nodig, want het halfje was voldoende. Hiermee nestelden wij ons op de tweede plaats, waardoor de komende match op 9 januari tegen De Wijker Toren 2 een heuse topper wordt. S.V. Het Spaarne 1899 Castricum 1879 4½ 3½ 1. Leo Littel 1954 Eric van der Klooster 1916 ½ ½ 2. Aad de Bruijn 1926 Heleen van Arkel-de Greef 2064 ½ ½ 3. Colleen Otten 2083 Robert van der Wal 2074 ½ ½ 4. Sander Schilthuizen 1871 Hans Leeuwerik 1808 ½ ½ 5. Frans Arp 1968 Piet van Wonderen 1762 1 0 6. Loek Veenendaal 1939 Henk van der Eng 1810 ½ ½ 7. Paul Neering 1737 Piet Kuijs 1768 1 0 8. Fer Mesman 1716 Gerrit Holsteijn 1837 0 1

6 december 2015 (door Paul Neering)

Afgelopen vrijdag speelde het tweede van het Spaarne tegen het vierde team van Santpoort. Van tevoren moest er door de teamleider het nodige gedaan worden om een representatief zes tal op te trommelen, omdat de vrijdagavond niet erg populair is als speelavond. Ondanks de afwezigheid van Rob de Haan en Wim Hoffenaar zijn we toch nog op volle sterkte afgereisd naar Velserbroek. Onze tegenstanders zijn op papier de grootste concurrent voor het kampioenschap, dus bij een eventuele winst zouden we een goede stap maken. Vorig seizoen viel tegen Santpoort 4 alles onze kant op, maar deze keer was het na een uur spelen duidelijk: dit wordt een zware dobber. Op bord 4 Paul Mathot (1638) tegen Ronald Hoekstra (1731) en op bord 6 Florin Omota (1605) tegen Ouker de Jong (1692) dreigde het al snel mis te gaan. Paul Mathot, met een dikke centrumpion minder, had een mentale opkikker nodig (op het juiste moment een hoofdknikje van teamleider) om daarna zijn rug te rechten en zijn partij proberen te keepen. Ernstiger was de positie van Florin die een openingsfout maakte en daarna verder moest met een open koningsvleugel plus een killer van een paard op f5 dat de hele partij dreigde met dood en verderf. Op bord 3 Paul Ruber (2030) tegen Rob Buschman (1640) een tactische opstelling. Daar gebeurde, na een rustige opening, nagenoeg niets en onze topman moest zich na zetherhaling schikken in een remise. Deze opsteker voor Santpoort werd versterkt toen Arun Karwal (1832) tegen Douwe van Rees (1794) pardoes een vol stuk cadeau deed in een voor Arun licht voordelige stand. Dus een tussenstand van ½ – 1½ in het voordeel van onze tegenstanders. Intussen op bord 6 speelde Florin, met alles in zich, een geweldige verdediging om dat vreselijke paard op f5 op zijn plaats te houden. Juist toen er weer enig licht begon te schijnen sloeg het noodlot alsnog toe. Het paard had zich na 16 zetten bewogen en wel, indirect, richting de zwarte koning. Florin raakte zijn toren aan om de aanval te pareren, zag in een flits dat de beoogde zet torenverlies zou inhouden en dacht vervolgens een kwartier na waar de toren wel geplaatst kon worden. Na enkele zetten kwam het antwoord: nergens, want torenverlies bleek onafwendbaar. En dus ½ – 2½, met Paul Mathot nog altijd in de touwen maar niet knockout. Op de andere borden ging het voorspoediger, hoewel op bord 1 Joost Jansen (1720) tegen Leo Kruisselbrink (1460) een hele klus had pionwinst in een dichtgeschoven stelling naar voren te brengen. Hetzelfde ging op voor bord 5 Pim Abbestee (1542) tegen Martin Bender (1536). Beiden hadden er bijna de hele avond voor nodig, maar er moest gewonnen worden om een resultaat mee naar huis te nemen. Beiden slaagde voorbeeldig. Pim kwam met zijn dame binnen zonder te kloppen en zette zijn tegenstander praktisch mat en Joost vlagde zijn tegenstander in gewonnen stelling. Tussenstand 2½ – 2½, dus terug naar bord 4. Inmiddels kreeg bord 4 veel bekijks omdat hier de beslissing zou vallen. Paul speelde al geruime tijd op de geleende 10 sec per zet maar ondanks deze handicap had Paul de verloren pion weer heroverd. Zijn tegenstander was ook in tijdnood, dus viel er veel te genieten voor de omstanders. Kapotgestreden kozen de strijders voor een halfje wat de eindstand bracht op 3 – 3 en blijven we in de race voor promotie!! Santpoort 4 1642 S.V. Het Spaarne 2 1727 3 3 1. Leo Kruisselbrink 1460 Joost Jansen 1720 0 1 2. Douwe van Rees 1794 Arun Karwal 1832 1 0 3. Rob Buschman 1640 Paul Ruber 2030 ½ ½ 4. Ronald Hoekstra 1731 Paul Mathot 1638 ½ ½ 5. Martin Bender 1536 Pim Abbestee 1542 0 1 6. Ouker de Jong 1692 Florin Omota 1605 1 0

10 november 2015 (door Rob de Haan)

Het eerste achttal van Het Spaarne had zaterdag 7 november niet over geluk te klagen. Het begon er al mee dat de gastheren in Bergen de klokken niet hadden aangezet toen zeven van onze spelers drie kwartier te laat arriveerden. “Een heftige file” was het excuus, maar wedstrijd- en competitieleiders honoreren dat niet zo vaak (zie de uitspraak in het protest van Rotterdam, de vorige KNSB-ronde). Halverwege de wedstrijd wees niets erop dat ons team de overhand zou krijgen. Leo op bord 1 speelde een rustige Catalaan, Aad (2) in zijn lijfopening stond solide, maar wel wat passief, Colleen (3) offerde de bekende pion op b2 voor aanval, maar die kwam niet direct van de grond, Sander (4) kreeg een kwaliteitsoffer op f6 om de oren, dat duidelijk correct was, Paul (5) stond prima, maar zocht nog vergeefs naar een duidelijke weg naar voordeel, Loek (6) probeerde via een uitval op de damevleugel de druk op zijn koningsstelling te verlichten, Frans (7), dus met wit, had misschien een tikje voordeel in het eindspel en Fer (8) nam zijn toevlucht tot tactiek, toen zijn tegenstander dreigde hem strategisch onder de voet te lopen. Rond vier uur stuurde de tegenstander van Frans zijn koning het vrije veld in. Frans viel op zijn beurt de zwarte toren aan, waarna een vreselijke blunder volgde die wit meteen een vol punt opleverde. Leo en Colleen moesten nog hard werken, maar slaagden erin om een gelijkspel te bereiken, Sander daarentegen werd kansloos naar de nederlaag gespeeld. Zo stond het dus weer gelijk. Op de borden van Loek en Fer gebeurden rare dingen, maar het koffiehuisschaak van Fer leverde een remise op en Loek ging er zelfs met de winst van door. Aad had het initiatief in zijn partij overgenomen en wist tenslotte prachtig te winnen. Ook Paul kwam op een gegeven moment gewonnen te staan, maar gaf de partij gewoon weg. Hiermee werd de uitslag 3½-4½, dus alweer een krappe overwinning. De ploeg uit Bergen speelt lang niet zo slecht als de stand op de ranglijst doet vermoeden. Omgekeerd zijn onze spelers niet zo geweldig als misschien op het eerste oog lijkt. Bergen 1878 S.V. Het Spaarne 1899 3½ 4½ 1. Antonio Ballesteros 2009 Leo Littel 1854 ½ ½ 2. Jan Keijsper 1999 Aad de Bruijn 1926 0 1 3. Richard Frans 1995 Colleen Otten 2083 ½ ½ 4. Dennis Mienis 1793 Sander Schilthuizen 1871 1 0 5. Albert Dekker 1841 Paul Neering 1737 1 0 6. Kees Kager 1792 Loek Veenendaal 1939 0 1 7. Ries van der Vos 1731 Frans Arp 1968 0 1 8. Jacob de Boer 1868 Fer Mesman 1716 ½ ½