Op bezoek bij HWP 3 afgelopen zaterdag kreeg het Spaarne een teleurstelling te verwerken…. het gelijkspel tegen onze buren voelde aan als een nederlaag. Eén na laatste plaats in de eindschikking zou betekenen dat we een klasse lager gaan spelen en dus terug naar de onderbond 1e klasse.

Maar het volgende seizoen is alles anders en hoeft het gelijke spel geen gevolgen te hebben omdat de gehele externe competitie op de schop gaat en wij waarschijnlijk “gewoon” 4e klasse KNSB gaan spelen.

Maar toch…. winnen zou toch wel prettig zijn geweest. Kansen daarop, we moeten eerlijk zijn, waren eigenlijk niet aanwezig. Vanaf het begin leek alles nog veel belovend maar richting het derde speeluur werd duidelijk dat HWP zou gaan winnen. Het mag een wonder heette dat we nog wegkwamen met 4-4.

Held van het eerste uur was Frank Taylor. Tegenstander Sjoerd van Raaij strafte een openingsfout van Frank goed af door een stukoffer op langere termijn te plegen. Maar hij nam zijn kansen daarna niet goed waar. Aldus rolde het eerste volle punt binnen voor Het Spaarne omdat Frank, na het zwakke begin, ijzersterk speelde!

Op bord 7 was toen al een remise gespeeld tussen Aad de Bruijn tegen Adrie Pancras. Niet veel over te zeggen… Aads seizoen was al reeds dramatisch en hij kwam mij vertellen dat ie ook niets zag in de resterende stelling, overgebleven uit een Caro-Kann-opening. Remise dus en nog niets aan de hand.

Ook bord 5 en 6 eindigden in remises. Frans Arp op 5 won een pion maar zijn toren verdwaalde op de koningsvleugel. Tegenstander Frank Beverdam centraliseerde zijn stukken, won de pion terug en miste tussendoor nog een betere voortzetting, dus we mochten niet klagen. En Sander tegen HWP-voorzitter Paul Tuijp leek soms wat beter te staan – hij was zelfs even zeer optimistisch na een remiseaanbod, maar dat was de bekende wens van de vader en de gedachte. Misschien stond de witspeler in de slotstand zelfs beter.

Daarna maakte ik even een rondje. Wat bleek…? Fer op bord 8 verloor een stuk en kreeg er twee pionnen voor terug maar erger was de positie van Loek op bord 2, met zwart. Een dreun deelde zijn tegenstander uit door een gat te slaan in de zwarte verdediging: Pxg7! Het witte paard keek ook vol verlangen naar veld e6 waar een paardvork dreigde. De zwarte monarch moest van de g-lijn af (Kh8) en daarom kon Loek wel opgeven (Pxe6 dus). Een nederlaag tekende zich af…

Want ondertussen stond Colleen Otten op bord 1 ietsje beter maar het was moeilijk voor haar om een juist plan te vinden. En op bord 3 moest Leo Littel met wit zien om te gaan met een iets minder florissante positie én met een tegenstander (Xander Giphart) die met veel zelfvertrouwen speelde vanwege zijn ruime plusscore. De inschatting was op dat moment: dit zijn geen partijen die volle punten gaan opleveren, hoewel ik natuurlijk hoopte dat Colleen met haar “octopus” op d6 wel eens een beslissing ten gunste van Het Spaarne zou kunnen forceren… nee dus bleek niet veel later… een blunder kostte een loper. Einde partij. En ook Leo liet een batterij toe op veld f2….. er volgde een simpele afruil, waardoor twee pionnen sneuvelde… ook een nul.

Waren er dan nog lichtpuntjes? Jawel. HWP-speler Eelco Kummer was zo vriendelijk om in gewonnen stand tegen Fer zijn paard weg te blunderen. Daar baalde de witspeler zichtbaar van en ondanks zijn taaie verzet om er toch nog een halfje eruit te peuren speelde Fer rustig en beheerst de in de schoot geworpen stelling, met nu een pion meer, uit. Een gestolen punt, maar wel lekker.. en dus tussenstand 3.5-3.5.

En dus terug naar de laatst lopende partij, op bord 2. Loek had niet opgeven en stond totaal verloren, maar de witspeler, Frank Homburg, liet Loek terugkomen in de partij. Eerst door toe te staan dat Loek de zaken compliceerde door tactische wendingen in te brengen, daarna door niet het juiste plan weten te vinden … en tot slot door een stuk terug te geven. En nog stond de HWP-speler gewonnen. Hij vroeg aan de omstanders wat de tussenstand was en hoorde dat zijn partij beslissend was voor winst of gelijke stand. Dat heb ik weer, verzuchtte hij om even later in te zien dat een gewonnen stand niet altijd wordt gewonnen.

Locatie prima, sfeer uitstekend en terras na afloop gezelling…. goeie uitslag !!

Paul Neering

Na een seizoen waarin driemaal met 3½-4½ werd verloren en driemaal met 4-4 gelijk gespeeld was gisteravond de beslissende wedstrijd voor handhaving in de tweede klasse. In de uitwedstrijd tegen rivaal Assendelft was de opdracht duidelijk: er moest gewonnen worden, gelijk of verlies zou degradatie betekenen.

Het werd een bloedstollend gevecht. Halverwege de avond werd binnen 10 minuten op drie borden een stuk weggegeven en leek  alle hoop verloren. Toch werd daarna alles wat nog niet verloren stond gewonnen, zodat het bij 3½-3½ aankwam op de partij op bord 7. Daar speelde Pim, op het laatste moment ingevallen voor Arun, een eindspel in tijdnood van zeker 150 zetten. Ondanks dat de stuurlui aan wal het allemaal veel sneller hadden gekund bracht hij veilig en bekwaam zijn winnende e-pion naar de achtste rij en haalde onder luid applaus het beslissende punt binnen.

Later ongetwijfeld veel meer over deze gedenkwaardige avond.

26-03-2018	Assendelft			–	S.V. Het Spaarne 2			3½ – 4½
1	6244590	Kees Lute	1766	–	7159229	Paul Ruber	2021	½-½
2	6202471	Peter van Straten	1739	–	7001335	Joost Jansen	1752	1-0
3	6238694	Aad Lansbergen	1733	–	7281901	Rob de Haan	1721	0-1
4	7195705	Rudi Nieuwenhuizen	1658	–	7811188	Paul Mathot	1650	1-0
5	7514166	Roel Spier	1653	–	8516805	Florin Omota	1737	0-1
6	5953013	Jan Kat	1572	–	8379767	Noud Vromans	1632	1-0
7	7210335	Remmert Brinkman	1597	–	8138548	Pim Abbestee	1567	0-1
8	7516014	Hans Kuijper	1485	–	7291515	Wim Hoffenaar	1455	0-1
			1650				1691
	wl. Jan Kat

Het derde team verloor gisteravond met 4-2 in Nieuw-Vennep. In misschien wel de sterkste opstelling sinds jaren moesten we al vroeg op de avond twee nullen incasseren. Ted verloor een stuk na een listige combinatie en Peter liet zijn dame insluiten, daar was in beide gevallen niets meer aan te doen. Maar op de andere vier borden stond het goed tot zeer goed. Gerda en Frank speelden met een pionnetje meer, Bert heerste op driekwart van het bord en Robert verdedigde op het eerste bord met verve. Ja ja, heersen op driekwart van het bord, maar dan nog winnen van een Huyboom-look-a-like die rustig alles dicht schuift, kom er maar eens door. Het lukte niet of ik dorst het niet en remise is ook mooi. Aan de overkant bij Frank en Gerda gingen eveneens de hakken in het zand en winnen kwam er ook daar niet van. Robert sloeg heldhaftig een heel reëel remise-aanbod af, maar moest in het paard-tegen-loper eindspel daar toch in berusten. Tevreden naar huis gingen we niet op deze mooie maandagavond, maar we hadden ons wel kranig geweerd.

16-10-2017	De Vennep 2			–	S.V. Het Spaarne 3			4 – 2
1	8206198	Ben Mulder	1661	–	7721747	Robert Balm	1450	½-½
2	8040967	Martin van Zaanen	1695	–	8732086	Ted Bijvoets		1-0
3	6281605	Gerard Duwêl	1589	–	7672082	Bert Bergshoeff	1481	½-½
4	7614398	Frits Dijkstra	1567	–	8482529	Peter van Harn	1390	1-0
5	8277203	Martien van den Heuvel	1470	–	6262883	Gerda Schiermeier-Palm	1454	½-½
6	7459144	Kees de Vlieger	1450	–	6065279	Frank Otten	1499	½-½
			1572				1454
	wl. Harrald Hoegen Dijkhof

 

Het Spaarne 2 leed gisteravond een kleine nederlaag in Zaandam en Florin Omota was op bord 3 helaas één van de verliezende spelers. Toch heeft hij genoten van een leuke partij en vond hij in de analyse na afloop nog een mooie oplossing.

Na een pion op a7 gewonnen te hebben maakte hij zich in deze stelling ernstig zorgen over het behoud van zijn dame.

De partij ging verder met b5, Ta8, bxc6+, Dxc6, Dd2 en Florin behield een klein voordeel.

De juiste (winnende) voortzetting was echter geweest Pxe5+!!

Door te winnen tegen Cor van Dongen zorgde Colleen Otten op de valreep voor de eerste overwinning van dit seizoen. Dat zal haar deugd hebben gedaan. Twee jaar geleden verloor ze, ook met wit, tegen dezelfde tegenstander, als ik me niet vergis. Ook toen was haar partij de laatste die nog aan de gang was.

Ach, zo’n overwinning op het sympathieke Krommenie is natuurlijk mooi meegenomen, maar beweren dat we de punten echt nodig hebben is misschien overbodig, gelet op de aanstaande herindeling van de competitie. Vooraf had teamchef Paul Neering in de frisse buitenlucht voor het station een gloedvol betoog gehouden over “fris spel”, “f2-f4” en andere voortvarendheden, zodat het halve plein was volgelopen met omstanders die zich afvroegen wie die charismatische man op dat krukje wel niet was. Een politicus? Paul had een zelf gemaakt uitvouwbaar houten krukje uit de achterbak van zijn auto gepakt en was daar op gaan staan. Toen hij was aangeland bij pragmatisch schaken, het winnen van gewonnen stellingen en dergelijke had Loek Veenendaal het bleke natgeregende gelaat opengetrokken en ongeduldig gezegd: allemaal leuk en aardig Paul, maar kunnen we nu eindelijk eens gaan?

De middag was begonnen met een snelle voorsprong van Het Spaarne. Eerst was er een snelle winst van Paul op Kees Takken. Met een tactisch grapje veroverde hij de belangrijkste pion (d5) van zijn tegenstander. Die liet Paul nog meer materiaal veroveren in ruil voor een matdreiging. Maar de matdreiging was geen matdreiging en Paul incasseerde vlotjes het punt: 0-1. Op de terugweg rees de eeuwige schaakvraag of de overwinning nu een cadeau was van de tegenstander dan wel het resultaat van Pauls eigen vernuftrijke spel. Om zijn snel herrezen zelfvertrouwen een beetje in toom te houden hielden we het op het eerste.

Al voor die snelle 0-1 zat Aad zich te verbijten tegen Willem Moene. Na een moeizame heenreis met bus en trein kwam de stoom uit zijn oren. Net op tijd de charmante speellocatie van Krommenie betreden. Pffff! Vleugelgambietje. Slechte zetten in de opening (verkeerde loper geruild) en toen was er niet snel daarna stukverlies. Toch nog even doorspelen? Ja, wel gedaan, “in het belang van het team”, maar aan de nederlaag ontsnappen deed hij niet.

Ikzelf speelde met zwart helder en fris tegen Piet Kerssens op bord 6. Colle-opening. Na een paar onnauwkeurigheden en een fout (Dc2) van zijn kant kreeg ik door een aardige tactic twee lopers tegen een toren in een riante stand. Twee kanonnen die de witte damevleugel onder schot namen. Het verbaasde me hoe snel de lopers de overhand kregen. Soms lijkt het wel of schaken een gemakkelijk spel is, zei uw verslaggever bijna zelfgenoegzaam! (En dan vergeet ik maar even snel de score van 2,5 uit 9 van een vorig seizoen en het verschil in speelsterkte dat je achteraf vaststelt). Sympathieke tegenstander, leuk praatje na afloop, ook dat hoort bij het schaken.

Loek, ook met zwart, had een open stelling met een lichte plus (loperpaar). Hij manoeuvreerde wat met zijn lopers, dame en torens en kon toen pardoes een kwaliteit winnen met Ld6-a3: 1-3.

De voorsprong ging echter verloren door nederlagen van Fer Mesman en Frank Taylor. Fer verkreeg vanuit het damegambiet een lekkere stand, verslikte zich echter in een slechte zet van Anneke Schol (c5-c4). Anneke verschafte zich een pion op d3 die niet genomen mocht worden op straffe van kwaliteitsverlies (Dxd3?, La6 en de toren op f1 gaat eraf). Fer kwam er niet meer aan te pas en verloor zijn dame.

Frank had ook een lekkere stand. Met wit. Meer ruimte en een half open c-lijn. Ik dacht telkens als ik langs liep: wanneer komt er nu een paard op c5? Maar dat gebeurde niet. In een remise-achtige stand, wellicht met een lichte plus, liet hij zich foppen door een paardvork. Teleurgesteld gaf de man, die ons team in april voor de promotieklasse behield, op.

Inmiddels had Leo zijn toevlucht gezocht in een remisevoorstel. Gelijke stand, waarin de witspeler, Erik Breedveld, er solide op stond. Leo had het loperpaar in een half open stelling. Eén loper keek echter tegen zijn eigen pionnen aan. Na kort overleg accepteerde Breedveld het voorstel.

Toen was het weer gelijk: 3,5-3,5.

De kiebitzers, waaronder uw verslaggever, dromden nu samen rondom de laatste partij: Colleen Otten tegen Cor van Dongen. Op het bord stond een interessant eindspel. Colleen: twee torens en een handvol pionnen, Cor: twee paarden en een toren, met iets minder pionnen en wat vage aanvalskansen tegen de witte koning. Echter, Cor blunderde op de veertigste zet één van de paarden weg. Toen was het eindspel niet al te ingewikkeld meer, maar moest het punt nog wel over de streep getrokken worden: 3,5-4,5.

De eerste zege was daarmee een feit!

Sander Schilthuizen