Na een seizoen waarin driemaal met 3½-4½ werd verloren en driemaal met 4-4 gelijk gespeeld was gisteravond de beslissende wedstrijd voor handhaving in de tweede klasse. In de uitwedstrijd tegen rivaal Assendelft was de opdracht duidelijk: er moest gewonnen worden, gelijk of verlies zou degradatie betekenen.

Het werd een bloedstollend gevecht. Halverwege de avond werd binnen 10 minuten op drie borden een stuk weggegeven en leek  alle hoop verloren. Toch werd daarna alles wat nog niet verloren stond gewonnen, zodat het bij 3½-3½ aankwam op de partij op bord 7. Daar speelde Pim, op het laatste moment ingevallen voor Arun, een eindspel in tijdnood van zeker 150 zetten. Ondanks dat de stuurlui aan wal het allemaal veel sneller hadden gekund bracht hij veilig en bekwaam zijn winnende e-pion naar de achtste rij en haalde onder luid applaus het beslissende punt binnen.

Later ongetwijfeld veel meer over deze gedenkwaardige avond.

26-03-2018	Assendelft			–	S.V. Het Spaarne 2			3½ – 4½
1	6244590	Kees Lute	1766	–	7159229	Paul Ruber	2021	½-½
2	6202471	Peter van Straten	1739	–	7001335	Joost Jansen	1752	1-0
3	6238694	Aad Lansbergen	1733	–	7281901	Rob de Haan	1721	0-1
4	7195705	Rudi Nieuwenhuizen	1658	–	7811188	Paul Mathot	1650	1-0
5	7514166	Roel Spier	1653	–	8516805	Florin Omota	1737	0-1
6	5953013	Jan Kat	1572	–	8379767	Noud Vromans	1632	1-0
7	7210335	Remmert Brinkman	1597	–	8138548	Pim Abbestee	1567	0-1
8	7516014	Hans Kuijper	1485	–	7291515	Wim Hoffenaar	1455	0-1
			1650				1691
	wl. Jan Kat

Het derde team verloor gisteravond met 4-2 in Nieuw-Vennep. In misschien wel de sterkste opstelling sinds jaren moesten we al vroeg op de avond twee nullen incasseren. Ted verloor een stuk na een listige combinatie en Peter liet zijn dame insluiten, daar was in beide gevallen niets meer aan te doen. Maar op de andere vier borden stond het goed tot zeer goed. Gerda en Frank speelden met een pionnetje meer, Bert heerste op driekwart van het bord en Robert verdedigde op het eerste bord met verve. Ja ja, heersen op driekwart van het bord, maar dan nog winnen van een Huyboom-look-a-like die rustig alles dicht schuift, kom er maar eens door. Het lukte niet of ik dorst het niet en remise is ook mooi. Aan de overkant bij Frank en Gerda gingen eveneens de hakken in het zand en winnen kwam er ook daar niet van. Robert sloeg heldhaftig een heel reëel remise-aanbod af, maar moest in het paard-tegen-loper eindspel daar toch in berusten. Tevreden naar huis gingen we niet op deze mooie maandagavond, maar we hadden ons wel kranig geweerd.

16-10-2017	De Vennep 2			–	S.V. Het Spaarne 3			4 – 2
1	8206198	Ben Mulder	1661	–	7721747	Robert Balm	1450	½-½
2	8040967	Martin van Zaanen	1695	–	8732086	Ted Bijvoets		1-0
3	6281605	Gerard Duwêl	1589	–	7672082	Bert Bergshoeff	1481	½-½
4	7614398	Frits Dijkstra	1567	–	8482529	Peter van Harn	1390	1-0
5	8277203	Martien van den Heuvel	1470	–	6262883	Gerda Schiermeier-Palm	1454	½-½
6	7459144	Kees de Vlieger	1450	–	6065279	Frank Otten	1499	½-½
			1572				1454
	wl. Harrald Hoegen Dijkhof

 

Het Spaarne 2 leed gisteravond een kleine nederlaag in Zaandam en Florin Omota was op bord 3 helaas één van de verliezende spelers. Toch heeft hij genoten van een leuke partij en vond hij in de analyse na afloop nog een mooie oplossing.

Na een pion op a7 gewonnen te hebben maakte hij zich in deze stelling ernstig zorgen over het behoud van zijn dame.

De partij ging verder met b5, Ta8, bxc6+, Dxc6, Dd2 en Florin behield een klein voordeel.

De juiste (winnende) voortzetting was echter geweest Pxe5+!!

Door te winnen tegen Cor van Dongen zorgde Colleen Otten op de valreep voor de eerste overwinning van dit seizoen. Dat zal haar deugd hebben gedaan. Twee jaar geleden verloor ze, ook met wit, tegen dezelfde tegenstander, als ik me niet vergis. Ook toen was haar partij de laatste die nog aan de gang was.

Ach, zo’n overwinning op het sympathieke Krommenie is natuurlijk mooi meegenomen, maar beweren dat we de punten echt nodig hebben is misschien overbodig, gelet op de aanstaande herindeling van de competitie. Vooraf had teamchef Paul Neering in de frisse buitenlucht voor het station een gloedvol betoog gehouden over “fris spel”, “f2-f4” en andere voortvarendheden, zodat het halve plein was volgelopen met omstanders die zich afvroegen wie die charismatische man op dat krukje wel niet was. Een politicus? Paul had een zelf gemaakt uitvouwbaar houten krukje uit de achterbak van zijn auto gepakt en was daar op gaan staan. Toen hij was aangeland bij pragmatisch schaken, het winnen van gewonnen stellingen en dergelijke had Loek Veenendaal het bleke natgeregende gelaat opengetrokken en ongeduldig gezegd: allemaal leuk en aardig Paul, maar kunnen we nu eindelijk eens gaan?

De middag was begonnen met een snelle voorsprong van Het Spaarne. Eerst was er een snelle winst van Paul op Kees Takken. Met een tactisch grapje veroverde hij de belangrijkste pion (d5) van zijn tegenstander. Die liet Paul nog meer materiaal veroveren in ruil voor een matdreiging. Maar de matdreiging was geen matdreiging en Paul incasseerde vlotjes het punt: 0-1. Op de terugweg rees de eeuwige schaakvraag of de overwinning nu een cadeau was van de tegenstander dan wel het resultaat van Pauls eigen vernuftrijke spel. Om zijn snel herrezen zelfvertrouwen een beetje in toom te houden hielden we het op het eerste.

Al voor die snelle 0-1 zat Aad zich te verbijten tegen Willem Moene. Na een moeizame heenreis met bus en trein kwam de stoom uit zijn oren. Net op tijd de charmante speellocatie van Krommenie betreden. Pffff! Vleugelgambietje. Slechte zetten in de opening (verkeerde loper geruild) en toen was er niet snel daarna stukverlies. Toch nog even doorspelen? Ja, wel gedaan, “in het belang van het team”, maar aan de nederlaag ontsnappen deed hij niet.

Ikzelf speelde met zwart helder en fris tegen Piet Kerssens op bord 6. Colle-opening. Na een paar onnauwkeurigheden en een fout (Dc2) van zijn kant kreeg ik door een aardige tactic twee lopers tegen een toren in een riante stand. Twee kanonnen die de witte damevleugel onder schot namen. Het verbaasde me hoe snel de lopers de overhand kregen. Soms lijkt het wel of schaken een gemakkelijk spel is, zei uw verslaggever bijna zelfgenoegzaam! (En dan vergeet ik maar even snel de score van 2,5 uit 9 van een vorig seizoen en het verschil in speelsterkte dat je achteraf vaststelt). Sympathieke tegenstander, leuk praatje na afloop, ook dat hoort bij het schaken.

Loek, ook met zwart, had een open stelling met een lichte plus (loperpaar). Hij manoeuvreerde wat met zijn lopers, dame en torens en kon toen pardoes een kwaliteit winnen met Ld6-a3: 1-3.

De voorsprong ging echter verloren door nederlagen van Fer Mesman en Frank Taylor. Fer verkreeg vanuit het damegambiet een lekkere stand, verslikte zich echter in een slechte zet van Anneke Schol (c5-c4). Anneke verschafte zich een pion op d3 die niet genomen mocht worden op straffe van kwaliteitsverlies (Dxd3?, La6 en de toren op f1 gaat eraf). Fer kwam er niet meer aan te pas en verloor zijn dame.

Frank had ook een lekkere stand. Met wit. Meer ruimte en een half open c-lijn. Ik dacht telkens als ik langs liep: wanneer komt er nu een paard op c5? Maar dat gebeurde niet. In een remise-achtige stand, wellicht met een lichte plus, liet hij zich foppen door een paardvork. Teleurgesteld gaf de man, die ons team in april voor de promotieklasse behield, op.

Inmiddels had Leo zijn toevlucht gezocht in een remisevoorstel. Gelijke stand, waarin de witspeler, Erik Breedveld, er solide op stond. Leo had het loperpaar in een half open stelling. Eén loper keek echter tegen zijn eigen pionnen aan. Na kort overleg accepteerde Breedveld het voorstel.

Toen was het weer gelijk: 3,5-3,5.

De kiebitzers, waaronder uw verslaggever, dromden nu samen rondom de laatste partij: Colleen Otten tegen Cor van Dongen. Op het bord stond een interessant eindspel. Colleen: twee torens en een handvol pionnen, Cor: twee paarden en een toren, met iets minder pionnen en wat vage aanvalskansen tegen de witte koning. Echter, Cor blunderde op de veertigste zet één van de paarden weg. Toen was het eindspel niet al te ingewikkeld meer, maar moest het punt nog wel over de streep getrokken worden: 3,5-4,5.

De eerste zege was daarmee een feit!

Sander Schilthuizen

Het beloofde een harde confrontatie te worden tussen twee teams met grote degradatiezorgen. Voor aanvang van de wedstrijd had Volendam genoeg aan een gelijkspel voor behoud in de promotieklasse. Voor ’t Spaarne telde alleen een overwinning. De teamleider van Het Spaarne, tevens uw verslaggever inzake dit bericht, gooide de bordindeling van de spelers lichtelijk om, zodat de Volendamse voorbereiding gefrustreerd zou kunnen zijn. Maar het is zeer de vraag of die andere bordindeling van invloed is geweest op het wedstrijdverloop.

Feit is wel dat op bord 1 Frans Arp met zwart niet tot goed spel kwam. Tegenstander Enno Veerman zette de witte stukken op de juiste velden neer. Frans wilde echter meer vuurwerk op het bord, gooide zijn koningsvleugel open met h6 en g5 en kreeg de kous op de kop door een scherpe tegenactie met f2-f4. Zoekend naar meer spel bracht Frans zijn dame diep in de vijandelijk linies waarna wit met enkele krachtzetten aantoonde dat dit op niets berustte. Met een elegant torenoffer op f7 werd duidelijk dat het punt naar Volendam zou gaan.

Een flinke tegenvaller kwam ook tot stand op bord 2. Loek Veenendaal maakte het zich zichtbaar moeilijk met een verzwakking op veld c3. Of de consumptiedeal, aangeboden door Loeks tegenstander in zijn bedenktijd, van beslissende invloed is geweest valt niet meer na te gaan, wel dat tegenstander Jan Tol het volle pond naar zich toetrok zonder met zijn ogen te knipperen.

Donkere wolken trokken samen boven de resterende borden van speelgelegenheid Denkcentrum ’t Spaerne. We stonden er halverwege de middag niet goed meer voor!

Gelukkig kwam op bord 3 de aansluitingstreffer. Colleen Otten had eigenlijk weinig moeite een gewonnen stelling te creëren en walste over haar tegenstander heen die, naar eigen zeggen, “zijn dag niet had”. Omdat het hierna superspannend begon te worden was het handig dat Colleen haar partij zo vroeg had gewonnen, zodat de teamleider gebruik kon maken van haar expertise om de stand van zaken van de nog lopende paritjen goed in te kunnen schatten. En dat was hard nodig.

Op bord 8 speelde Aad de Bruijn een krankzinnige partij waarbij de tussentijdse winstprognoses vaker naar Volendamspeler Reinier Bodemeijer gingen dan naar Aad.

Op bord 7 speelde Fer Mesman uitstekend tegen Crelis Molenaar en toen Fer de kans kreeg op een prachtig stukoffer op f2 liet hij die kans niet onbenut. Tegenstander Molenaar was zichtbaar verrast en had 5 minuten nodig om zich te vermannen. Vervolgens koos hij voor een stukkenruil die Fer goede winstkansen bood.

Aan bord 6 zat Frank Taylor die iets beter in het middenspel stond maar pardoes een volle pion cadeau deed, waardoor hij (en dus ook het Spaarne) in de gevarenzone kwam te zitten.

Op bord 5 kon Sander Schilthuizen geen potten breken tegen Frans Vlugt. Met zwart hield hij een scherpe stelling, waarin de witspeler aanstuurde op een batterij Lb1-Dd3, ternauwernood in balans. Anders dan in voorgaande partijen behield Sander zijn concentratie en koos hij voor een afwikkeling die tot remise leidde. Meer zat er niet in, maar we stonden nog steeds 1 bordpunt achter. En alleen winnen zou ons van het degradatiespook kunnen bevrijden.

Op bord 4 speelde Leo Littel een spannende partij tegen Erik Steur. Hier waren omstanders flink in discussie wie er beter stond in het laatste uur. Steur stond een kwaliteit voor in een eindspel (twee paarden tegenover toren-loper), maar Leo had compensatie in de vorm van een pluspion. En daar kwam nog een pion bij. Het leek voor even een gewonnen stelling voor Leo te zijn, maar hij beging onder de alweer aangroeiende tijdsdruk na zet 40 een paar onnauwkeurigheden. De kansen leken te keren ten gunste van zwartspeler Steur.

Het lot van Het Spaarne 1 leek bezegeld: degradatie na een slecht en ongelukkig seizoen.

Maar plotseling draaide alles om.

Aad de Bruijn, die inmiddels een pionnenklont op de damevleugel achterstond, kon profiteren van een zwakke zet van Reinier Bodemeijer. Er gloorden onverwachts winstkansen. Na het missen van mat in twee en na vele smachtende kreten in de gang verderop niet gehoord te hebben, bracht taaie Aad het volle punt op het droge. Inmiddels had ook Fer Mesman zijn partij gewonnen en was er een tussenstand van 3½ – 2½ met nog twee partijen aan de gang.

Een vol punt moest nog worden binnengehaald en Spaarne-spelers en belangstelling tonende clubgenoten hoopten op twee remises. Frank Taylor op bord 6 stond nog steeds een volle pion achter. En dan had hij ook nog een zwakke pion op b5. Teamleider Jan Veerman van Volendam ging wellicht te snel met zijn dame op die zwakke pion af, waardoor Frank zomaar twee torens op de zevende rij kreeg. De dames werden geruild en in een eindspel met dubbele torens verschafte Frank zich een vrijpion op g6. De druk werd Jan Veerman wellicht te veel, remise zat er de hele tijd in. Eén verdedigende zet extra en wit was niet verder gekomen met zijn g-pion. Zwart gooide alle remmen los en besloot zijn c-pion op te spelen. Dat bleek fataal en dus was een gelukkige winst te noteren voor Frank die het Spaarne-team uiteindelijk de volle winst bracht: 4½ – 2½!

De laatste partij op bord 4, Leo Littel – Erik Steur, was opeens niet meer van belang, maar werd nog wel vakkundig gewonnen door de zwartspeler. Jammer voor Leo maar hij had er wellicht vrede mee dat de achtste plaats genoeg was voor behoud in de promotieklasse.

Al met al een enerverend middag, sneu voor de Volendammers. Dat zeker. Vanuit het perspectief van de Spaarne-spelers was de conclusie snel gemaakt: de nipte nederlagen eerder in het seizoen werden in de laatste fase van de laatste wedstrijd goedgemaakt door alert spel en een gezonde dosis strijdlust.