Op 2 november was het zover: de wedstrijd tegen de favoriet in de
klasse 4D van de KNSB: De Amstel.
Vooraf zouden we blij zijn geweest met 4-4 maar achteraf…..hadden we
een flinke kater door de kleine nederlaag die we niet verdiend hadden!
Er had veel meer ingezeten. Ziehier een verslag op bordvolgorde.

Aan bord 1 had Colleen Otten een tegenstander die te laat kwam maar
alle zetten van Colleen na haar 1.c4 snel en kordaat beantwoordde. Veel
gebeurde er niet en zo werd het een correcte remise.

Aan het tweede bord mocht ik het met zwart opnemen tegen Wim
Eveleens. Drie jaar geleden nog een 2100 + speler maar de laatste tijd
wat afgezakt naar 1900+. Hij opende ook met 1.c4 en probeerde mij
positioneel weg te drukken met een dubbelfianchetto. Resultaat: een
zwakke pion in mijn stelling en toenemende druk. Gelukkig speelde hij
iets te voorzichtig en kon ik mijn zwakke pion door een trucje oplossen
waarna ik nog wel wat minder stond maar uiteindelijk een vesting kon
innemen: ook een correcte remise.

Aan bord 3 speelde Frans Arp tegen Rik Konst die ruim 150 rating
punten ‘zwaarder’ is. Rik dacht waarschijnlijk: die Frans is klein bier. Hij
rokeerde als zwartspeler lang en speelde in drie achtereenvolgende
zetten f5, g5 en h5….Maar dan kent hij Frans toch niet: angst is hem
onbekend. Frans liet zijn koning op d1 en ging voortvarend op de zwarte
koning af. Frans won uiteindelijk een stuk, lette nog even goed op dat
een zwarte vrijpion niet doorliep en incasseerde het volle punt. Proost!!

Tja, bij Aad aan bord vier verscheen de eerste kater.
Zeg Aad, was het nu wel verstandig om donderdagavond intern te
schaken, vrijdagavond voor het combiteam te spelen en
zaterdagochtend meteen de bus in voor een partij tegen de Amstel in
Uithoorn?? Ach, wat stond Aad goed na de opening. Een mogelijk
eeuwig schaak ging hij uit de weg, ruilde de dames en bleef met een
pluspion over.
Kat(er) in het bakkie? Helaas, even niet opletten en tegenstander Theo
Hendriks dreigde mat, wat nog wel te pareren was maar toen liep er
pardoes een vijandelijke pion naar de overkant en Aad moest opgeven.

En wat gezegd van Sander op bord vijf? Hij drukte Carel Kok op
prachtige wijze weg, veroverde al doende een pion en toen… Het was
vreselijk om aan te zien: was San beneveld door de zwoele
Amsteldampen? Op jacht naar de schoonheidsprijs? Wij weten het niet
maar Sander offerde ineens een stuk met de bedoeling nog een tweede
stuk te offeren en dan de gladiolen. Maar de gladiolen bleken
brandnetels; de offers werkten net niet en Sander mocht een nul noteren
waar net als bij Aad toch minstens remise in gezeten had.

Aan bord 6 speelde Leo Nimzo-Indisch, bezorgde zijn tegenstander de
bekende dubbele c pion en ging deze belegeren.
De witspeler verdedigde zich echter handig en winst voor Leo zat er niet
in. Maar toch een plusremise.

Onze onvolprezen wedstrijdleider/wedstrijdlijder Paul Neering had een
merkwaardige partij aan bord 7. Zijn tegenstander Patrick van Lommel
deed wat beginners steeds wordt afgeraden: met de dame op
pionnenjacht gaan en de rest van de stukken niet ontwikkelen.
Eindresultaat: Patrick won niet eens een pion en al zijn stukken stonden
nog op de achterste rij. Smakelijk hapje dus voor Paul. En ineens was
het remise; Paul had dat maar gedaan omdat alle andere borden toen
nog in de plus stonden.

Aan bord 8 speelde Fer tegen Willem Hensbergen. Zeker een tactische
opstelling want Willem heeft de op één na hoogste rating van de Amstel
en dat zijn ruim 300 punten meer dan Fer. Had Fer zich moed
ingedronken? Hij speelde met zwart het Albins tegengambiet (1.d4, d5
2.c4,e5?!) . Hensbergen zat minzaam te glimlachen om zoveel
onnozelheid en hij keek meer naar andere borden na naar zijn eigen
bord. Maar Fer wist wat hij deed: zo’n 20 zetten theorie en daarna lachte
Willem niet meer. Er was een potremise stelling ontstaan. Heel goed Fer!

De Amstel 1 – Het Spaarne 1: 4,5 – 3,5

Afgelopen weekend was het weer zo ver, tijd voor de 8e en op een na laatste ronde van de zaterdagcompetitie. In het schaakdorp Wijk aan Zee speelde Het Spaarne K1 uit tegen De Wijker Toren 2. Op papier het sterkste team in Klasse 4E, dus de kans op een positief resultaat was klein. Maar het mooie aan schaken, is natuurlijk dat het soms raar kan aflopen.

De dag begon in ieder geval goed. Loek, Fer en Leo waren ruim op tijd aanwezig bij de verzamelplaats in Haarlem. Maar waar bleef Paul (Neering), onze rijder in bange dagen? Hij had een sluiproute geprobeerd, om een vervelende brug te omzeilen, maar kwam vast te zitten bij een vervelend paaltje. Het fietspad bood helaas geen uitweg, dus moest hij rechtsomkeert. Uiteindelijk arriveerde Paul een paar (5) minuten te laat. Ach, de schrijver heeft het dikwijls bonter gemaakt. Dus je hoeft je nergens voor te schamen hoor Paul!

Vol goede moed gingen we op pad, totdat het noodlot toesloeg. Al snel waren we beland in een uitzichtloze file. Onze opgebouwde tijdvoorsprong verdampte, van ruim een halfuur tot slechts enkele minuten voor aanvang. Tot onze schrik, waren we als enige van ons team gearriveerd. Waar is de rest? We waren in ieder geval aanwezig met 4 spelers, maar is dat genoeg voor een gelijkspel?! Gelukkig arriveerde Aad redelijk snel daarna. Zijn buschauffeur was zo vriendelijk geweest om hem voor de deur af te zetten, wat een service! Niet veel later was Colleen er ook. Maar waar waren Paul (Ruber) en Sander?

De wedstrijdleider van De Wijker Toren was gelukkig coulant, en liet onze wedstrijd een paar (5) minuten later beginnen. In dezelfde zaal van het Dorpshuis de Moriaan, speelde namelijk ook het eerste team van De Wijker Toren. Zij speelden tegen Messemaker 1847, een schaakclub uit Gouda. De spanning bij deze wedstrijd was groot, doordat beide teams in Klasse 2C (op dat moment) mede-koploper waren. Er stonden zelfs vier teams gelijk met elk 10 matchpunten, en een vijfde team met 9 matchpunten een matchpunt achter. Was onze wedstrijd dan minder belangrijk? Misschien een klein beetje. Maar degradatie ontlopen, door bordpunten bijeen te sprokkelen, of stiekem een matchpuntje mee te snoepen, is altijd fijn.

Grofweg een halfuur na aanvang, waren Paul en Sander ook van de partij. Het team was compleet. Van de partijen zelf heb ik helaas weinig gevolgd. Leo gaf aan dat hij als een krant had gespeeld. Kop op Leo! Doorbreek dat karma, talentvolle schaker! Paul Ruber begon met een tijdachterstand tegen het altijd optimistische aanvalskanon Arjan Wijnberg. Net als Leo, ging ook de stelling van Paul ten onder.

Colleen kwam goed uit de opening, de stukken van haar tegenstander waren helemaal naar achteren gedrukt. In een betere stelling, lukte het haar niet om het geduld te bewaren, met als gevolg een incorrect stukoffer. Schaken is soms hard, heel hard…

Paul (Neering) speelde een keurige partij. Hij stond lange tijd iets beter, waardoor Cas Kok veel tijd moest investeren. Een prima optreden als supersub, op bord 3! Waar het precies fout is gegaan, weet ik niet. Maar op een gegeven moment stond Paul zwaar onder druk. Dan is een fout helaas snel gemaakt. Volgende keer nieuwe kansen!

Fer stond lange tijd ok, maar een verkeerde paardzet gooide roet in de stelling. De tegenstander kreeg het initiatief, en bracht de stelling van Fer aan het wankelen. Een vervelend vorkje, zorgde uiteindelijk voor het laatste zetje.

Van de partij van Aad en Sander heb ik helaas niet veel meegekregen. Mijn eigen partij was, als ik heel eerlijk ben, totale tijdverspilling en niet de moeite waard. Zwart bouwde een solide stelling op, en smoorde elk initiatief in de kiem. Het resultaat was een volledig lamgelegde damevleugel. Regelrecht anti-schaak, maar gelukkig liet ik mij (mede dankzij de training van Pieter) niet opjutten: als mijn tegenstander niks doet, kan ik dat ook! En dat was dan ook precies wat er gebeurde, met een halfje als gevolg.

Ondertussen speelde het combiteam Het Spaarne-Heemstede in Haarlem hun laatste wedstrijd in Klasse 6B. Een wedstrijd om het kampioenschap, doordat zij als koploper met 10 matchpunten er 2 voorstonden op de concurrentie. Als speler van dit team, wilde Paul (Neering) graag bij de apotheose van deze wedstrijd zijn. Dus gingen we vroeg naar huis.

Aad bleef hierdoor als laatste matador over. Hij moest hard vechten in een iets minder eindspel, maar haalde uiteindelijk toch een halfje binnen. Mijn stem voor schaker van de wedstrijd heb je binnen Aad!

Wat later op de middag, komt er in Santpoort onverwacht een heerlijke meevaller. Op bord 1, want nadat in eerder stadium de zwartspeler een winst heeft gemist, heeft onze Colleen een matnet geweven. Pardoes is de partij ten einde en uw teamcaptain ziet nog net dat de twee spelers opstaan achterin het zaaltje. Ik informeer bij Colleen naar het resultaat, in de hoop toch een halfje te mogen innen. Gewonnen zegt Colleen, echter zonder een glimlach. Dus nog maar eens informeren, met als antwoord dat zwart het matje niet zag aankomen, met als resultaat een vol punt voor ’t Spaarne.

Niet lang daarna kreeg Paul Ruber een remiseaanbod, omdat Menno ondanks zijn betere stelling niet zag hoe hij verder progressie kon maken. Dankbaar incasseerde Paul het halfje, waardoor er een kleine voorsprong op het scorebord verscheen.

En nog een meevaller! Op bord 3 probeerde Loek met een pion meer een toreneindspel te winnen. Theoretisch was het remise, maar het was nog vroeg in de middag. Loek is een expert in toreneindspelen, tegenstander is jong met wellicht minder kennis van het eindspel, de moeite waard om het te proberen. Juist… wederom een gelukje dat Jelle zich verslikte en het volle punt moest inleveren. Niet getreurd, deze jongen groeit nog wel door naar boven de 2000. Maar de tussenstand is plotseling zeer rooskleurig!! Twee plus een remise.

Snel terug naar Aad op bord 7. De versplinterde zwarte stelling kostte Henk Swier een volle kwaliteit, maar vocht zich voorbeeldig terug door met de Dame op b2 te nemen, terwijl wit niet meer de moeite had genomen om te rokeren. Even mocht zwart hopen dat er genoeg tactische kansen waren gecreëerd, maar Aad had alles gezien en wikkelde af naar een totaal gewonnen eindspel, met groot materieel voordeel. Nu gaat het snel, 3.5 punt uit 4. En toen Sander er een halfje aan toevoegde was sowieso een gelijkspel binnen.

Op bord 8 speelde Fer lange tijd als een halfgod met al zijn offers, maar gaat het niet mat, dan pakken ze je die status zomaar weer af. De witspeler de Bock moest wel rennen met de koning naar de damevleugel, maar mat ging het niet. Fer pakte materiaal terug, met beide spelers in hoge tijdnood voor de eerste tijdcontrole. Na het optrekken van de kruitdampen, stond er een gunstig eindspel voor Fer op het bord met een kwaliteit meer. Moegestreden liet Fer de touwtjes wat vieren, door inplaats van scherp door te spelen nu te kiezen voor rustige zetten. Wit kwam terug door met een eenvoudige combinatie de kwaliteit terug te winnen en remise voor te stellen. Precies op tijd, want hierdoor was de winst binnen.

Nog twee partijen onderweg. Frank Taylor op bord 5 die zijn centrum overwicht had uitgebreid naar een duidelijk voordeel. In plaats van lijdzaam toe te zien, besloot zijn tegenstander de knuppel in het hoenderhok te gooien. Offerde in het toreneindspel twee pionnen in ruil voor activiteit. En kwam nog gevaarlijk in de buurt van een remise. Frank, de gehele middag als een sfinx zittend achterin het leslokaal, gaf geen krimp en uiterst geconcentreerd haalde hij het volle pond binnen.

En Leo, tsjaa… Leo was inderdaad in grote tijdnood gekomen. Merkwaardig genoeg wel een stuk voor gekomen, door een onachtzaamheid van de witspeler. Maar door de tijdnood 4 zetten later gewoon weer ingeleverd, door een loper te laten insluiten. Om vervolgens een verloren eindspel inderdaad te verliezen. Na afloop een ontroostbare Leo, die vooral moeite had met bord nummer 2 (?!) Dat bord, daar wil ik niet meer op spelen aldus Leo. Brenger van `bad luck’.

Op naar de 8e ronde, thuis tegen KC 4 op zaterdag 16 maart!!!

Paul Neering

Zaterdag, alweer ruim een week geleden, een gemoedelijke ontmoeting tussen schaakverenigingen Santpoort en ’t Spaarne. Gemoedelijk omdat uw verslaggever, tevens non-playing teamcaptain, weinig merkte van enige spanning aan beide kanten. Terwijl het toch een belangrijk duel betrof, vanwege de dure matchpunten die aan het eind van de middag op de overwinnaar lagen te wachten. Beide teams in de staart van de competitie van de 4e klasse KNSB, wat vroeger de promotieklasse heette te zijn van de NHSB.

’t Spaarne heeft het traditioneel moeilijk op dit niveau, maar weet zich telkens, met vlieg en kunstwerk, zich weer te handhaven met een team dat in de jaren weinig is veranderd. Wil het Spaarne 1 zich wederom verzekeren om volgend jaar in deze klasse te blijven spelen, was winst de enige uitkomst. Maar zoals gezegd, eerder timide dan getergd zette de Spaarne spelers zich achter het bord. Maar uw verslaggever had zich deerlijk vergist in de strijdlust van zijn/haar clubgenoten. Sommigen van ons vlogen erin met een enthousiasme, die bij mij de schrik om het hart sloeg.

Het mooiste voorbeeld was onze 8e bordspeler Fer Mesman, die in de opening van het Scandinavisch 3 pionnen (met zwart!) ertegenaan gooide, waar menigeen niet direct de compensatie van zag. Ook ik behoorde tot dat groepje. Als onze schaakgoeroe Pieter Roggeveen, die ons terdege heeft voorbereid op deze clash, erbij had gestaan dan was nekpijn het gevolg geweest van het `nee’ schudden. Tegenstander Gijsbert de Bock stak veel tijd in om de pionnen aan te nemen en kreeg vervolgens ook nog eens een kwaliteitsoffer om de oren. Voor de neutrale kijker prachtig om naar te kijken, maar zuchten en steunen vanaf mijn kant, dus tijd om verder te kijken.

Omhoog natuurlijk naar bord 7, net op tijd om te zien hoe Aad de Bruijn de zwarte stelling opblies met een tijdelijk pionoffer op e6. Dit omdat de sympathieke zwarte speler Henk Swier met een paar paard zetten van Pf6 naar Pg4, de opgestoomde pion op e5 terug probeerde te nemen. Daarmee overtrad hij de wet om in de opening niet twee keer met hetzelfde stuk te spelen, en moest daarvoor de prijs betalen om door te spelen in een versplinterde zwarte stelling. In eerste instantie zag dit er goed uit voor Het Spaarne, maar nog een lange weg te gaan.

Op naar Sander Schilthuizen, die met zwart uitzicht leek te hebben op een geïsoleerd pionnetje op de a-lijn. Sander had er flink druk op, maar Stefan Fokkink was niet onder de indruk en bleek in staat het materiaall gelijk te houden. Weinig onbalans, over een uurtje terugkomen om wat meer tekening te zien.

Eigenlijk hetzelfde op bord 5, tussen onze man Frank Taylor (b4) en Douwe van Rees. Alleen met het verschil dat Frank een zichtbaar duurzaam voordeeltje had opgebouwd, door duidelijk het centrum voor zich te winnen. Allemaal nog niet doorslaggevend, maar potentie voor de komende vervolg!

Paul Ruber van het ’t Spaarne trof een uiterst gemotiveerde Menno Schaefer tegenover zich. Paul, met de zwarte stukken, speelde de Siciliaanse zet c5 naar aanleiding op e4, en kreeg het Alapin (c3) op het bord. Al snel speelde Paul zijn geliefde zwarte loper naar veld g7, om daar na een ruil op e5, weer veilig terug te keren. Echter… door middel van een pionoffer werd dat verhinderd, waardoor wit tijd kreeg om Lh6 te spelen. Omdat zwart nog niet de tijd had genomen/gehad om kort te rokeren, moest Paul genoegen nemen om door te spelen met de koning in het midden. Dat zag er, ondanks het gewogen pionnetje, niet goed uit. Maar ook hier de stelling afwachten , het is nog niet gespeeld.

Ook bij Loek Veenendaal tegen het jonge talent Jelle van den Broek weinig verschil in stelling op het bord. De jeugdige van den Broek had vorig seizoen Paul Ruber met wit verslagen, dus Loek was vooraf gewaarschuwd Jelle niet te onderschatten, ondanks de rating van 1727.

Zo omhoog schrijven komen we bij bord 2, waar Leo Littel Mick Mulder tegenover zich vond. Geen damegambiet, uiteindelijk wel een damegambiet. Het feit was dat Mick vanuit de opening steeds wat prettiger stond. Dat vond Leo ook en dus stak de zwartspeler zeeën van tijd in de stelling om een gelijke stand te bereiken. Het mocht lange tijd niet baten, want de witspeler dreigde constant af te wikkelen naar een eindspel, met een pion voorsprong. Tijdnood zou hier een belangrijke rol gaan spelen, dat was wel duidelijk voor uw verslaggever.

En dan naar bord 1, onze topvrouw Colleen Otten in gevecht met Jan Burggraaf. Colleen heeft goed geluisterd naar onze schaakcoach PR en probeerde de lessen in praktijk te brengen. Het niveau (ik schrijf dit niet graag) gaat het begrip van de teamcaptain te boven, maar duidelijk is dat vorm van de dag, om te presteren, een vereiste is. De met wit spelende Colleen stond alras een grote kwaliteit achter (gedwongen offer Dame voor Toren en Paard) en leek te worden weggespeeld.

Eigenlijk formeerde ik een virtuele tussenstand met een nul op het eerste bord. Met de lastige stellingen op bord 2 en 4 erbij, oeff dacht ik… Dit zou wel eens een zware middag kunnen worden!