Het begin verliep uiterst traag doordat onze tegenpartij dacht op onze interne speelgelegenheid de match te moeten spelen. Daar stonden ze dus voor een dichte deur. Na telefonisch contact reed men direct door naar het denksportcentrum in Haarlem-Noord waar het eerste van het Spaarne doorgaans haar externe partijen speelt.

Na een uurtje vertraging ving de match aan zonder dat de klokken reeds hun vernietigende werking hadden gedaan. De teamleiders hadden geen contact gehad van tevoren en de website van de NHSB vermeldde niet de wisselende speellocaties zodat wedstrijdleider Joost Jansen (internationaal arbiter) aangaf dat klokken niet mochten worden ingedrukt. Terecht!

Het begin was hoopgevend. Frans Arp (1968) op bord 5 speelde als vanouds scherp tegen Piet van Wonderen (1762) en won na amper twee en een half uur spelen. Ook uw verslaggever Paul Neering (1737) op bord 7 haalde tegen Piet Kuis (1768) het volle punt binnen. Dus met 2 – 0 voor leek er geen vuiltje aan de lucht. Na een correcte remise op bord 6 van Loek Veenendaal (1939) tegen Henk van der Eng (1810) en goede vooruitzichten voor onze man Sander Schilthuizen (1871) tegen Hans Leeuwerik (1808) rekende ik op een overwinning. Geen grote, want inmiddels stond Fer Mesman (1716) op bord 8 minder en onze topborden hadden allen een mindere positie.

Op het eerste bord had Leo Littel (1954) het lastig tegen Eric van der Klooster (1916) maar was opgelucht de partij remise te houden en Aad de Bruijn (1926) op bord 2 keek tegen een stelling van Heleen van Arkel-de Greef (2064) aan met twee pionnen minder. Inmiddels ging de partij van Fer Mesman verloren. Aangezien Colleen Otten (2083) een technisch verloren stand tegen Robert van der Wal (2074) op het bord had staan was de hoop gevestigd op Sander Schilthuizen om in ieder geval een gelijkspel te behalen. Zijn tegenstander bracht met zwart een centrumpion tot op de tweede rij en zaaide daardoor zoveel verwarring dat wit pardoes met twee paarden tegen een koning voor een onmogelijke taak stond, dus remise.

Daardoor kwam de tussenstand op 3½ – 2½, met nog twee borden vol aan de bak. De tegenstander van Colleen Otten vond niet de winstgang en moest berusten in remise. Na afloop liet Colleen zien dat zij door de mazen van het net was gekropen. Inmiddels dus alleen Aad de Bruijn in de arena die stilletjes van een zeer moeilijke (verloren?) stand naar een positie was opgeschoven die wellicht nog winst zou brengen. Dit was niet meer nodig, want het halfje was voldoende.

Hiermee nestelden wij ons op de tweede plaats, waardoor de komende match op 9 januari tegen De Wijker Toren 2 een heuse topper wordt.

Onze tegenstanders zijn op papier de grootste concurrent voor het kampioenschap, dus bij een eventuele winst zouden we een goede stap maken. Vorig seizoen viel tegen Santpoort 4 alles onze kant op, maar deze keer was het na een uur spelen duidelijk: dit wordt een zware dobber.

Op bord 4 Paul Mathot (1638) tegen Ronald Hoekstra (1731) en op bord 6 Florin Omota (1605) tegen Ouker de Jong (1692) dreigde het al snel mis te gaan. Paul Mathot, met een dikke centrumpion minder, had een mentale opkikker nodig (op het juiste moment een hoofdknikje van teamleider) om daarna zijn rug te rechten en zijn partij proberen te keepen. Ernstiger was de positie van Florin die een openingsfout maakte en daarna verder moest met een open koningsvleugel plus een killer van een paard op f5 dat de hele partij dreigde met dood en verderf.

Op bord 3 Paul Ruber (2030) tegen Rob Buschman (1640) een tactische opstelling. Daar gebeurde, na een rustige opening, nagenoeg niets en onze topman moest zich na zetherhaling schikken in een remise. Deze opsteker voor Santpoort werd versterkt toen Arun Karwal (1832) tegen Douwe van Rees (1794) pardoes een vol stuk cadeau deed in een voor Arun licht voordelige stand. Dus een tussenstand van ½ – 1½ in het voordeel van onze tegenstanders.

Intussen op bord 6 speelde Florin, met alles in zich, een geweldige verdediging om dat vreselijke paard op f5 op zijn plaats te houden. Juist toen er weer enig licht begon te schijnen sloeg het noodlot alsnog toe. Het paard had zich na 16 zetten bewogen en wel, indirect, richting de zwarte koning. Florin raakte zijn toren aan om de aanval te pareren, zag in een flits dat de beoogde zet torenverlies zou inhouden en dacht vervolgens een kwartier na waar de toren wel geplaatst kon worden. Na enkele zetten kwam het antwoord: nergens, want torenverlies bleek onafwendbaar. En dus ½ – 2½, met Paul Mathot nog altijd in de touwen maar niet knockout.

Op de andere borden ging het voorspoediger, hoewel op bord 1 Joost Jansen (1720) tegen Leo Kruisselbrink (1460) een hele klus had pionwinst in een dichtgeschoven stelling naar voren te brengen. Hetzelfde ging op voor bord 5 Pim Abbestee (1542) tegen Martin Bender (1536). Beiden hadden er bijna de hele avond voor nodig, maar er moest gewonnen worden om een resultaat mee naar huis te nemen. Beiden slaagde voorbeeldig. Pim kwam met zijn dame binnen zonder te kloppen en zette zijn tegenstander praktisch mat en Joost vlagde zijn tegenstander in gewonnen stelling. Tussenstand 2½ – 2½, dus terug naar bord 4.

Inmiddels kreeg bord 4 veel bekijks omdat hier de beslissing zou vallen. Paul speelde al geruime tijd op de geleende 10 sec per zet maar ondanks deze handicap had Paul de verloren pion weer heroverd. Zijn tegenstander was ook in tijdnood, dus viel er veel te genieten voor de omstanders. Kapotgestreden kozen de strijders voor een halfje wat de eindstand bracht op 3 – 3 en blijven we in de race voor promotie!!

Ga er maar aan staan!

Op ieder bord gebeurde er nogal wat en het verloop van een paar partijen leverde ongeloof, verbijstering, opluchting en respect op voor onze matadoren. Want wat was het spannend!!

Na een uur spelen stonden de meeste van de onzen goed tot zeer goed. Op bord 1 speelde Paul Ruber (2014) tegen Fons Jonkers (1518) met een duurzaam voordeeltje dat uitmondde in materieel voordeel: twee stukken voor één toren. Vanwege de 1-0 achterstand gaf Paul Mathot (1644) tegen Thomas van Beekum (1747) vol gas met een kwaliteitsoffer op termijn (zie onderstaande partij, zet 16). Was het een puur Russisch kwaliteitsoffer of meer dan dat?

Wim Hoffenaar (1517) leek een gemakkelijke avond tegemoet te gaan, omdat zijn tegenstander Herman Bierman (1421) een vol stuk cadeau gaf. Op bord 5 speelde Pim Abbestee (1516) tegen Tim Nijman (1407). Pim kwam redelijk kansrijk uit de opening vanwege een betere ontwikkeling.

Maar nog mooier stond Bert Bergshoeff (1372), ingevallen voor Arun, tegen mevrouw Cilia van der Kamp (1332), een bekende van Bert met wie hij samen speelt bij schaakvereniging De Raadsheer te Amsterdam. Na een fout van zwart knalde Bert met zijn witte dame de gehele damevleugel open. De zwarte koning was ook nog in het midden. Een zeker punt leek me op dit bord aanstaande.

Maar hoe anders zijn schaakdingen in de praktijk. Alleen bij Paul Ruber bleef het voordeel duidelijk en beslissend, ook al duurde het de hele avond. Na zijn partij verzuchtte Paul de woorden: “Het is helemaal niet makkelijk om te winnen met twee stukken tegen een toren.” Gezien Pauls hoge rating voelde hij het gewicht dat adel verplicht. Desalniettemin noteerde ik met een glimlach een vet punt. Klasse Paul. Stand 1-1.

Paul Mathot had nog altijd een goede dynamische drukstelling, maar ook één die om actie vroeg! Het moest eruit komen anders stond hij gewoon een kwaliteit achter!

Wim Hoffenaar kreeg zijn rustige avond niet. Zijn tegenstander speelde alles of niets en presteerde het om pardoes met zijn dame voor de kale koning van Wim op te duiken. Wel ten koste van een tweede stuk, maar in het kielzog daarvan konden veel pionnetjes worden meegenomen. Kortom, problemen te over voor Wim.

Gelukkig had Pim zijn stelling tot matproporties weten uit te breiden. Om mat te voorkomen moest zijn tegenstander een paard geven. Dat hielp natuurlijk niet echt, waardoor Pim het genoegen mocht smaken van een overwinning. Prima maar, naast Pim zat Bert zijn prachtige stelling vakkundig om zeep te helpen door een rekenfout en nu zou het dus spannend kunnen worden. Stand: 2-2.

Terug naar de borden 3 & 4. Het lukte Wim om, na lang zweten, zijn toren te activeren op de g-lijn, zodat de vijandelijke witte dame haar positie rond de zwarte koning moest prijsgeven. Dat gaf de doorslag in deze partij. De winst tekende zich hier af en geen remise-aanbod van wit bracht hier verandering in. Wim, eentje voor het karakter!

Inmiddels was het 23:45 en speelde zich een thriller af op bord 3. Paul miste een directe winstcombinatie, één die de zwarte koning zou hebben omgelegd en juist die koning koos nu het ruime sop. Paul had, om de winst te vinden, al zijn tijd opgesoupeerd, en moest zijn partij uitvluggeren. Zijn tegenstander had zeeën van tijd waardoor Paul, super geconcentreerd en letterlijk met de haren overeind, in de tijd van zijn tegenstander de stelling moest beoordelen. Maar de stelling werd precair, de drukstelling verzakte, de geofferde kwaliteit werd een vol stuk. De schaakjes die Paul over het bord uitstrooide dreigden langzaam op te drogen. Er waren geen velden meer. En dan stond ook de koning van Paul “achter de paaltjes”, in een open stelling waardoor de tegenstander telkens mat in 1 dreigde uit te voeren.

Werd het 3-3 of toch 4-2 voor ons, wellicht eeuwig schaak? Paul hoefde al lange tijd niet meer te noteren en sprokkelde met a-tempo-zetten weer twee minuten bij elkaar. Hij vond telkens de juiste schaakjes. Maar steeds ook doemde de dreiging op dat de zwarte koning een veilige haven zou vinden waardoor Paul mat zou gaan. Maar wat is die Mathot een koele schaker! Hij slingerde en passant er nog een paar schaakjes tussendoor. Zijn tegenstander werd op dat moment geteisterd door twijfel en bracht de koning naar een veld waarop Mathot ook zijn toren schaakjes kon laten geven. Daar doemde plotseling rust op en hoewel zijn tegenstander een dame, toren en een paard rondom de koning had staan lukte het Paul de koning los te weken en met zijn dame en toren de vijandige koning alle velden af te nemen. Terwijl Paul nog naarstig op zoek was naar het volgende schaakje, was er reeds mat geconstateerd: 4-2.

Wat een geweldig resultaat! En dat doet ons in deze dagen verlangen naar meer.

Natuurlijk was het een gemis dat Arun boven China een tussenstop moest maken, waardoor deze moest worden vervangen door Robert Balm. Robert, met een hernieuwde rating van 1485, deed wat hij moest doen. Met een stuk meer in het eindspel won hij bijna zijn partij, maar zijn tegenstander Peter de Haas (1533) wist de dreigende problemen om de nul onder ogen te zien net te vermijden en ontsnapte met remise.

Op bord 5 speelde Pim Abbestee met wit tegen Peter Kaptein (1346). Pim, met 150 rating punten meer, speelde lange tijd met een volle pion meer maar wist uiteindelijk geen winst te behalen. Nogmaals een remise. Dus moest Wim Hoffenaar op bord 4 tegen Peter van Bakel (1514) als eerste een verschil in ons voordeel proberen te maken. Wim had een prima stelling, maar in tijdnood verzandde ook hier de florissante stelling in remise waardoor de tussenstand van 1.5-1.5 op het scorebord stond.

Het langsgaan van de borden liet zien dat het goed ging, met een overwinning aanstaande. Maar een tussenstand waarin het nog steeds gelijk stond. Om gek van te worden.

Op bord 3 belandde Paul Mathot in een Wolga gambiet. Het was niet de bedoeling van Paul om deze opening op het bord te krijgen en had dan ook de pech dat zijn tegenstander Sander van Delden (1514) vaker met de Wolga Bijl had gehakt. In eerste instantie had Paul een goede stelling, die inderdaad zijn tegenstander een “beentje probeerde te lichten”. Maar daarvoor moest echter doortastend worden opgetreden. Enige aarzeling van Paul zorgde ervoor dat hij niet de pion terug won maar één extra moest geven. Professioneel maakte zijn tegenstander het af, met een voorsprong van 1.5-2.5 voor De Uil als gevolg.

Ondanks dat de eerste twee borden goed tot zeer goed hebben gestaan, ging zowel de partij van Joost Jansen tegen Rob Warmerdam (1697) op bord 2 als de partij van Paul Ruber op bord 1 tegen Marcel Bolhuis (1670) verloren. Waardoor de donkere wolken zich samen trokken, met als einduitslag 1.5-4.5.

Natuurlijk zijn er weer volop kansen tegen de Jopen te Zandvoort op vrijdag 28 november. Maar om deze te pakken zal ik als team captain ervoor moeten zorgen dat alle koppen weer fris en helder zijn.

De messen waren geslepen om de tegenstanders met de vork te verorberen.

De kersverse non-playing captain Paul Neering gaf vooraf een inspirerende toespraak waardoor onze mannen super geconcentreerd achter het bord plaats namen.

Op bord 1 natuurlijk Paul Ruber (2014), die het op moest nemen tegen Arie Spaargaren (1657). Na een half uur had Paul een dikke pion voorsprong en speelde de partij rustig, beheerst en via gezond positiespel uit. Punt voor ’t Spaarne.

Op bord 2 onze man uit Deventer, Joost Jansen (1755), die niet van zo ver gereden komt voor een half punt. Dus vol erin tegen dhr. Gerard Verlaan (1541), die zijn witte stukken keurig volgens de regels van “hoe een gezonde stelling moet worden opgesteld” de zwarte storm in toom moest houden. Joost kwam niet echt lekker tot ontwikkeling en had kleine problemen in het centrum waarin wit de eerste keuze had. Toen Joost een tijdelijke (?!) ongedekte toren in stelling trachten te brengen liet de tegenstander het centrum ontploffen, waardoor Joost na een uur denken een afwikkeling moest toestaan die weinig perspectief bood. Punt voor Aalsmeer.

Op bord 3 Paul Mathot (1644), die als tegenstander Hans Pot (1567) tegenover zich had. Over deze partij kan ik kort zijn. Paul speelde met verve, rokeerde lang en toen zijn tegenstander te passief speelde kwam g2-g4 in de stelling. Wit blaast de zwarte koningsstelling op, al had Paul hier nog wel zo’n 45 zetten voor nodig. Dus met geduld, maar uiteindelijk wel een punt voor ’t Spaarne.

Ook over bord 4 valt niet veel te vertellen. Wim Hoffenaar (1517) moest het opnemen tegen Gerrit Harting (1545), maar gaf een vol stuk vlak na de opening, waardoor Wim de hele partij tegen een onmogelijke achterstand aankeek. Het liep af zoals je het verwacht, een nul. Waarna een getergde Wim mij mededeelde dat de volgende tegenstander in de externe competitie beter niet tegen hem moet spelen: “gehakt maak ik ervan.”

En dan de partij op bord 5, Pim Abbestee (1516) tegen Arie van Dam (1528). Lange tijd was er een evenwicht, totdat Pim een vork toeliet. De kwaliteit bleek de doorslag te geven. Een wanhoopsoffer van Pim zorgde ervoor dat er nu een volle toren verschil op het bord stond. Waarop Pim de legendarische woorden “hij bekijkt het maar” uitsprak en vervolgens tot 24:00 uur het zich liet bewijzen. Het bewijs kwam er, met wederom een nul voor het ’t Spaarne.

Op bord 6 onze invaller Robert Balm (1485). Hij verkreeg een prachtige stelling met wit tegen dhr. Clemens Koster (1515), waardoor ik het punt zelf al begon te tellen. Maar toen Robert een vol stuk moest inleveren na een vreselijke blunder, tjsaa, is daarmee het eigenlijke verhaal al verteld. Robert speelde nog twee uur door, maar zonder resultaat en dus nog een nul erbij voor ’t Spaarne.

Conclusie: We waren scherp, gemotiveerd, gedreven en tot onze tanden toe gewapend maar we hebben wel terecht verloren. Met als eindstand: 4-2.

Natuurlijk gaan we ons beraden en komen we terug. Al dan niet na het doen van een hoogtestage voor de rode bloedlichaampjes, want onze volgende tegenstander moet het weten. We zijn er (weer) klaar voor.