De uitwedstrijd in Delft leverde wederom een nederlaag op, deze keer 3-5. Het zag er in het begin niet naar uit. We kwamen nog op voorsprong door een knappe en snelle overwinning van invaller Paul Neering (hij verving Sander Schilthuizen).
Paul hield verder de wedstrijd in de gaten en vond dat ondergetekende het remise-aanbod van zijn tegenstander niet mocht aannemen. Dit i.v.m. de stand op de andere borden. Loek verloor en Colleen kreeg in een naar haar idee verloren stelling remise aangeboden. Dat sloeg zij niet af.
Leo verloor ook, en toen moest ik nog van alles proberen, maar het werd toch remise. Stand 3-2 voor DSC.
We kwamen nog terug naar 3-3 door een mooie overwinning van Paul Ruber. Paul over zijn partij: “ik won voor het eerst sinds meer dan een jaar weer eens een partij voor het eerste team. Op donderdag, in de interne, probeer ik dit seizoen ‘wild en onverantwoord’ te spelen om interessantere stellingen te krijgen, maar voor de bond blijf ik trouw aan mijn solide stijl (gezonde zetten doen) om zo mogelijk te profiteren van een fout van de tegenstander.”
Paul Rubers zege werd helaas gevolgd door een nederlaag van Aad de Bruijn. Alles hing dus van Fer Mesman af. Het was een spannende stelling, iedereen stond geclusterd om het bord. Dat maakte het voor de spelers nog enerverender. Fer gaf alles, maar de torens van de tegenstander zorgden voor een dodelijke penning. Om een uur of zes moest Fer opgeven en was onze vierde nederlaag in deze klasse een feit. Helaas.
Frans Arp
