Ons tweede team in de NHSB-competitie is begonnen met een nuttige overwinning op Chess Society: drie keer een 1 en drie keer een ½ maakten een uitslag van 4½-1½.
Doordat het eerste team nu ook een zestal is geworden is de samenstelling van alle teams t.o.v. vorig seizoen nogal veranderd. Jan Vos, Keimpe Knijft en Joost Jansen, die vorig jaar nog vaste krachten waren in Het Spaarne N1, behaalden gedrieën 2½ bordpunten in deze wedstrijd. Jeroen Loos, Pim Abbestee en Sybe Terwee kennen we nog van het “oude” N2 en zij voegden in totaal 2 bordpunten toe. Pim en Sybe komen dit jaar uit voor Het Spaarne N3, maar zij speelden mee als invallers voor Paul Neering en Richard Breurkes.
Het eerste punt kwam al snel binnen en was van Keimpe:
Oei, dat ging hard!
Op bord 2 speelde Jeroen een solide partij tegen Boudewijn Eijsvogel. Jeroen is (net als Jan) oud-lid van Chess Society en kende zijn tegenstander dus door en door. Remise was de logische uitslag, maar een knap resultaat omdat Jeroen net terug was van vakantie en in juni zijn laatste serieuze partij had gespeeld.
Dat laatste gold trouwens ook voor Joost. Hoewel hij gedurende de lange toernooizomer als arbiter genoeg schaken in de bagage had was het zelf hanteren van de stukken toch weer even wennen. Zijn partij tegen Kees Koper kende een grappig moment op zet 25 (zo vaak zie je niet 6 nullen op een rijtje):
Sybe was steeds in het voordeel tegen Kjeld Broekhaus en tikte de partij netjes uit naar winst.
Pim had in zijn partij tegen Jeannot Tuijnman een stuk moeten geven voor twee pionnen, maar behield een speelbare positie en kon later het stuk weer terug winnen (ook voor twee pionnen), waarna een gelijk eindspel resteerde. Dit was het winnende halfje: 3½-1½.
Wedstrijd voorbij? Nee, geenszins, alle aandacht ging nu uit naar de hoofdmaaltijd:
Lang vreesden we dat Jan het niet ging redden, maar hij zorgde voor een prachtig slotakkoord.
Het aardige van het begin van het seizoen is dat het koploperschap in de interne competitie vaak per week nog wisselt. Nadat Jan Vos de leiding nam in ronde 1 voerde een week later Sander Schilthuizen de ranglijst aan en is nu Aad de Bruijn de nummer één. Alles nog allemaal sterk afhankelijk van toevalligheden in de indeling, maar zo krijgt langzamerhand het klassement z’n vorm.
Aad is de enige met een score van 3 uit 3. In de tweede ronde speelde hij een aardige partij tegen Peter van Harn, waarin het er na 40 zetten nog redelijk gelijk uit zag, maar Peter uiteindelijk toch knakte:
In die tweede ronde zagen we een nieuw gezicht op de club. Roland van Hartingsveldt hadden we tijdens het zomerschaak in De Waag al eens ontmoet en deze avond proefde hij hoe het is een lange partij in de Laan van Berlijn te spelen. Het werd een imponerende entree, want na een spannende partij wist hij te winnen van – niemand minder dan – Paul Neering.
Tien partijen waren er die tweede ronde en bij een indeling die het midden hield tussen het Zwitsers en een zuivere Keizer bevestigden de toppers in de meeste gevallen hun status. Colleen won van Piet Hein, Paul Ruber van Frank Otten en Sander van Pim. Jan Vos speelde remise met Keimpe, Sybe vestigde zich door een overwinning op Rykle in de top van de middenmoot en hetzelfde gold voor Wim Eiselin die Gerda eronder hield. Een snelle remise werd genoteerd voor Johan Tates en Paul Mathot, waarmee beiden van de nul af waren, en een veel langere remise voor Frank Sala en Marco Deurloo, maar dat konden wij allemaal al horen aankomen.
Bij de derde ronde hadden we de eerste externe thuiswedstrijd in de NHSB-competitie. Het Spaarne N2 versloeg Chess Society Zandvoort N2 met 4½-1½ (een apart verslag van die wedstrijd volgt nog). In de marge daarvan werden vijf interne partijen gespeeld. Drie daarvan eindigden in remise, waaronder de topper tussen Sander en Colleen. Naast Aad (tegen Wim Eiselin) was ook Piet Hein Koning een winnaar. Hij klopte Robert Balm, die een pionoffer in het begin van de partij niet wist te effectueren.
Denksportcentrum. Als ik er langs rij, van de sportschool vandaan, denk ik vaak dat het een officiële term is, bedacht door het gemeentebestuur van Haarlem. Er was eens een goed idee: er moet een denksportcentrum komen om algehele mentale verloedering van de stadsbewoners te vermijden. De huidige eigenaren zitten dicht bij dat plan en weten wel een mooie locatie. Ze laten verbouwingsontwerpen zien: twee speelzalen voor bridgers, schakers en dammers. Een goede plek voor toiletten, en een speelruimte voor biljarters. En dan nog een bar. Langs het Spaarne. Wat wil je nog meer, als je je hersenraderen soepel wilt houden? Er zitten dan wel geen ramen in, maar die heb je ook helemaal niet nodig als je de binnenkanten van je schedel aan het bewandelen bent. Inderdaad, moet het bestuur hebben gedacht. Goed idee.
Het is al een tijd geleden dat uw verslaggever hier was. 2021? Denk het wel. Ik moest toen in een corona-editie van het Kennemer Open aantreden tegen de koploper: Marvin Dekker. Hij stond met 5 uit 5 bovenaan en zijn tegenstander kon door ziekte niet spelen. Wedstrijdleider Bergshoeff vroeg of ik wilde plaatsnemen op bord 1. Het is niet mijn gewoonte om mezelf als kanonnenvlees op te dienen, zei ik. Ik won die partij verrassend. Marvin kon zich achteraf wel verzoenen met de onverwachte nederlaag. Hij won het toernooi een weekje later, met de score van 6 uit 7.
In de auto had ik gezegd: we zullen wel moeten spelen in de achterste zaal. Ik vergat aan Colleen te vragen of ze er zin in had. En zij vergat het ook te vragen aan mij. Zo mis je wel eens wat. We betraden het denksportcentrum en groetten de gastvrouwe. In de zaal links monter spelende bridgevrouwen, dan voorbij de biljarters en schilderijen (gemaakt door een amateurschilder die in een vlaag van optimisme wellicht gedacht heeft dat het te ontdekken meesterwerken zouden worden), en dan door vaal geworden klapdeuren de speelarena betreden. Gele muren, groene kleedjes. Goedenavond.
We nemen plaats achter de borden. Duffe kop. Waarom schaak ik doordeweeks? Er moet iets raars gebeuren in deze slecht vermaalde atmosfeer, om wakker te blijven: de arbiter van dienst deelt na twee uur spelen een rode kaart uit aan iemand die te veel met zijn voeten klappert, en daarna een rode kaart aan iemand die zomaar een broodje kroket gaat zitten eten aan zijn bord. Kan natuurlijk niet. Zo!
–0–
Goed. Ter zake, zullen we het eens over de bijzaken van deze 2e oktober hebben? Spaarne N1 moest aantreden tegen Bloemendaal N2. Zes borden in plaats van acht. Dat had als voordeel dat ik vanaf bord 3 zo’n beetje alle stellingen kon bekijken. Het werd een ruime overwinning voor Het Spaarne door winstpartijen van invaller Bert Bergshoeff, Loek Veenendaal en uw verslaggever.
Bert Bergshoeff verving op bord zes Paul Neering (die Leo Littel zou vervangen, maar door zijn rug ging). Tegenstander Edwin Rutte offerde twee lichte stukken op f7 tegen een toren en een pion. Geen verstandige keuze. Bert beging in het late middenspel echter een paar onnauwkeurigheden. Hij maakte zich zorgen over de afloop van de partij, omdat wit wel al te veel pionnen zou krijgen voor de ruil. Maar toen tegenstander Rutte meende een paard op d7 te kunnen pakken, was het pardoes mat in twee.
Aad de Bruijn speelde op bord 4 een geruisloze remise. Zijn tegenstander bood remise aan, en na nog een blik op de stelling zag Aad weinig aanknopingspunten om gewoontegetrouw door te spelen voor de winst.
Ik speelde op bord 3 tegen een leeftijdgenoot die vijfenveertig jaar niet geschaakt had: Jacques Schouten. Hij liet na afloop een foto zien uit een jaarboek van de roemruchte club VHS, dat hij van Frans Arp in zijn handen kreeg gedrukt. Kijk, daar sta ik. Kampioen van Nederland, 1976, jeugdteam van VHS. Er kwam een stelling op het bord die had kunnen leiden tot een egelstelling, maar de zwartspeler verkoos een ander plan dat hem een nogal verkrampte positie opleverde met een versplinterde pionnenstructuur. Hij moest de vlag strijken na te groot tijdverbruik, inmiddels in verloren stelling.
Frans Arp had inmiddels een dubbeltoreneindspel op het bord, met twee pionnen meer. Dat leek gewonnen, maar hij verslikte zich. Zijn koning kon niet meer ontsnappen aan schaakjes van de zwarte toren zonder de twee pluspionnen te verliezen. Remise dus. Als ik me niet vergis was dat het halfje dat ons de winst in de wedstrijd bezorgde.
Op bord 1 wist Colleen Otten met wit na een snelle slagenwisseling in de opening een aantrekkelijk eindspel te bereiken, waarin de zwarte stelling passief oogde, met makkelijk te belagen pionnen op de damevleugel (a6, b6, c4) en niet onbelangrijk: een koningsvleugel die nog uit de startblokken moest zien te sprinten. Tegenstandster Sacha Schiermeier verdedigde zich zo stug mogelijk. Colleen koos voor een afwikkeling naar een pionneneindspel waarin ze zich bijna verslikte. Het werd remise.
Loek Veenendaal kwam op bord 2 goed uit de opening tegen Ad Hendrikse. Na 21. Df2 kon hij het initiatief pakken op de damevleugel. Hij versmaadde de winst van een kwaliteit, maar wist de aandringende troepen rondom zijn koningsstelling effectief te neutraliseren. Er resteerde een eindspel met een randpion meer die het verschil ging maken.
Met Loeks zege kwam de eindstand op 1.5-4.5.
Schill
Bloemendaal N2 – Het Spaarne N2 1.5-4.5
Bord 1 Sacha Valster-Schiermeier (1855) – Colleen Otten (1995) ½ – ½
In het oude Rome had je brood en spelen. Bekend. Het huidige voetbalspektakel wordt er wel eens mee vergeleken, en ik denk dat er inderdaad een paar overeenkomsten zijn.
Ten eerste de plaats van handeling: een stadion, (en voor de wagenrennen een circus maximus, een renbaan met tribunes). De slachtpartijen in het Colosseum laten zich niet vergelijken met het voetbal. De emotionele toestand van de toeschouwers ook niet echt, want velen raakten bij het zien van moorden die gepleegd werden in een soort bloeddorstige schemertoestand: tegen wil en dank soms, zoals je bij sommige klassieke schrijvers kunt lezen.
Daarbij vergeleken is het voetbal toch een tam spelletje.
Maar er waren wel gladiatoren die het tot een heldenstatus brachten en door vrouwen aanbeden werden. Er waren erbij die steenrijk werden en in kasten van villa’s woonden. Dus wel een beetje als de grote voetbalsterren van nu.
Een ander deel van die spelen had een volkomen andere status. De wagenrennen leken in veel opzichten meer op het huidige voetbal dan het geweld van gladiatoren. Het competitie-element was hierbij dominant. De deelnemers waren opgesplitst in partijen, en de supporters dus ook. Er zijn verhalen bekend van confrontaties tussen verschillende groepen die doen denken aan de animositeit tussen de Ajax- en Feyenoordfans. Het ging er in die oude tijden heftig aan toe. De mensen zijn in die paar millennia niet echt veranderd wat dat betreft.
We kunnen er natuurlijk de draak mee steken; graag, maar dit sociaal gedrag beperkt zich niet alleen tot de sport. Het kan over van alles gaan; competitie zit in ons DNA. En er is een beroepsgroep die daar garen bij spint, want de journalistiek zal geen gelegenheid voorbij laten gaan om welke controverse dan ook, zoveel mogelijk op te blazen. Dat betekent altijd kassa. De kwaliteitskranten doen er gretig aan mee.
Maar een gebeurtenis als het NIKA-OPROER hebben ze tot nog toe niet mogen verslaan.
In het Byzantium van rond het jaar 500 waren de twee partijen, de blauwen en de groenen, zo gepolitiseerd, dat ze bezig waren de totale samenleving in hun greep te krijgen. Gesteund door rijke en invloedrijke burgers begonnen ze eisen te stellen aan de regering. keizer Justinianus werd bedreigd. Hij moest verschillende wetten die hij had ingesteld weer intrekken, anders…
Na afloop van de laatste wagenrennen liep het zo uit de hand dat driekwart van de stad werd verwoest en in de as gelegd. De groenen zwoeren een nieuwe keizer te zullen kronen en bestormden het paleis. Justinianus wilde vluchten, maar zijn vrouw wist hem ervan te weerhouden.
Hij slaagde erin zijn leger te mobiliseren en liet een ongekende slachting aanrichten onder beide facties. Er waren 30.000 doden…
Nog een persoonlijke ontboezeming tot slot; ik heb zelf regelmatig behoefte om het torentje of paleis Soestdijk te bestormen, wanneer Ajax weer eens verloren heeft. Er wil alleen nooit iemand meedoen.
Recente reacties