Tja, de promotieklasse. We bleven er gisteren in. Ternauwernood. Een grappenmaker beweerde op de zojuist begonnen zaterdagavond onder het genot van een Belgisch biertje dat we kampioen hadden moeten worden om niet te degraderen! Dat is natuurlijk gekkigheid. Wel een aparte ervaring om 6e te worden in de wetenschap dat een 7e plaats fataal had kunnen zijn. We degradeerden niet dankzij een ruime 6-2-overwinning op De Waagtoren 3.

Sommige bozig ingestelde tongen uit de kop van Noord-Holland beweren wel eens dat Het Spaarne niet het niveau voor die klasse heeft. Zou heel goed kunnen als we eens terugkijken naar de prestaties van de staartborden. Fer en Loek scoorden 3 uit 9, Paul Neering en ik zelfs maar 2,5 uit 9. Ikzelf zat een heel seizoen lang op 4 en vooral 5 en bakte er in de laatste vier ronden weinig van: 0 uit 4 op een rij (openingsvalletjes, pion minder in een eindspel, kansloos weggetikt). Waar het aan ligt? Geen idee. Het niveau! :)

De topborden presteerden uitstekend. Colleen Otten eindigde op 5,5 uit 9 en was wellicht niet helemaal tevreden over de door haar gespeelde partijen. Het zat niet altijd mee. Aad de Bruijn speelde een solide seizoen, pakte de punten wanneer dat kon en moest, en eindigde op 5,5 uit 9. Frans Arp speelde frivool als altijd op combinatoir geweld en wist menig maal zijn tegenstanders een rad voor ogen te draaien. Leo Littel werd de topscorer van ons “kneuzenteam”, enige ironie kan geen kwaad gelet op de reputatie die we in sommige schaakregionen genieten, met 6,5 uit 9. Hij had soms wat geluk, maar speelde anderzijds ook geconcentreerd en strategisch weloverwogen, met een redelijk goed tijdgebruik.

Terug naar de wedstrijd tegen de Waagtoren.

Frans Arp was als eerste klaar. Zijn tegenstander accepteerde een schijnoffer en verloor spoedig daarna de kwaliteit. Hij speelde nog even door, maar kon niet ontsnappen aan de nederlaag. De materiële achterstand, inmiddels gegroeid tot een toren tegen twee pionnen, was te groot.

Colleen Otten won op bord 1 tamelijk geruisloos van Alex Albrecht, die volgens haar “van zichzelf verloor”. Ik heb weinig van de partij gezien. Op bord 2 had Leo Littel zich in een bedenkelijke stand gemanoeuvreerd, maar wist met enig geluk de remisehaven te bereiken: 2,5 – 0,5.

Ikzelf speelde op bord 5 een solide partij tegen het Londensysteem, won een pion. Loswerken was echter lastig en toen de witspeler (Marten Coerts) de pion terugwon zat er niet meer in dan remise aan te bieden. De staartborden stonden er op dat moment goed voor. Mijn tegenstander speelde daarom noodgedwongen door, al was dat slechts een zet of vijf voordat hij inzag dat een puntendeling onvermijdelijk was.

Loek Veenendaal had op dat moment een gewonnen toreneindspel in handen met een vrijpion op g7 en nog eentje op de a-lijn (die zich ook nog eens achter een pionmuurtje van zwart bevond (c7-c6)). Op zich was het een klein wonder dat hij die stand had bereikt, want in het middenspel vergiste hij zich deerlijk in de zwarte opstoot d5-d4 waarop zijn paard van c3 naar a2 moest (Pc3-d1? d4-d3+ en de toren op a1 hangt vanwege de zwarte dame op e5).

Mede onder druk van de klok had de zwartspeler, Ruud Niewenhuis, de grip op de stelling enigszins verloren. Loek verzuimde echter om het toreneindspel te verzilveren.

Er was namelijk nog een zwarte vrijpion op a3 die hij eerst links liet liggen door zijn eigen a-pion op te laten stomen naar a6. Daar ging de pion verloren omdat zwart de bewaking van pion g7 omwisselde (koning ipv toren) en toen met zijn toren de witte a-pion opat, niet nadat de witte koning gedwongen was op de a-lijn te gaan staan (a3-a2, Kb2xa2).

Fer Mesman speelde op bord 7 een Scandinavier tegen Sandra Keetman, verwierf zich een pluspion en bood op een gunstig moment remise aan.

Waarschijnlijk had Paul Neering toen al gewonnen op bord 8. Met wit wilde hij storm lopen tegen de zwarte koning in de Oostenrijkse aanval van de Pirc. De aanval verzandde echter. Het dameloze middenspel dat resteerde bood genoeg aanknopingspunten om stap-voor-stap door te spelen. Paul bood echter remise aan, gelet op de score van 1,5 uit 8 die hij op dat moment had, en praktischer, gelet op zijn tijdverbruik. Niet helemaal helder waren ook de mogelijkheden en onmogelijkheden van zijn eigen stukken, vond hij zelf. Zijn tegenstander sloeg met het oog op de stand in de wedstrijd het aanbod af. Uiteindelijk wist Paul een gewonnen eindspel te bereiken waarin een vrije a-pion en actievere stukken de doorslag gaven.

Tot slot resteerde nog de partij van Aad de Bruijn tegen Albert van der Meiden. Met zwart had Aad lange tijd een moeizame stand te verdedigen met onder andere een zwakkere pionnenstructuur (isolani op e6). Er ontstond een eindspel van loper tegen paard met twee vervaarlijke witte vrijpionnen, Aad had er echter ook eentje op de koningsvleugel. Hij wist dit eindspel tenslotte nog te winnen. Veel van die slotfase heeft uw verslaggever echter niet meegemaakt, omdat de eigen partij nagespeeld moest worden.

Dit resulteerde in een ruime 6-2! Zo’n zege had in de wintermaanden wellicht een heilzame invloed gehad op de teamprestaties, en hadden er meer wedstrijdpunten in gezeten, nu was het toch vooral een goed bevochten overwinning. Op de valreep.

Geschreven door: Sander Schilthuizen

Afgelopen donderdag speelde het tweede van het Spaarne tegen het vierde team van Aalsmeer. Op papier zouden we op alle borden een duidelijke rating voorsprong hebben en dus ging de teamleider ervan uit dat het Spaarne 2 ook deze ronde de winst naar zich toe zou trekken. Dat dit, voor de tweede maal dit seizoen, een 6-0 overwinning werd was toch wel een verrassing.

Op bord 1 speelde Paul Ruber tegen Leo Buis (1459) die langzaam maar zeker van het bord werd geduwd en op bord 2 deed Joost Jansen tegen Jos Bakker (1575) hetzelfde waardoor Joost nu 6 uit 6 heeft gescoord!! Paul Mathot verklaarde na afloop een wending over het hoofd te hebben gezien, maar zag tijdens het middelspel zijn tegenstander Marco Hutter (1319) mindere zetten doen en ten slotte een blunder begaan. Marco zag in een voor hem lastige stelling een penning van de dame over het hoofd, waardoor ook Paul het volle punt binnenhaalde.

Rob de Haan op bord 4 was tegen Tom van der Zee (1373) het eerste klaar. Een snelle en regelmatige overwinning waarin de voorsprong van een kleine 400 rating zich deed gelden.
Interessanter was de partij tussen Florin Omota vs. Fred Buskermolen (1663) op bord 5. Deze partij was door de tactische opstelling van Aalsmeer de enige waar onze tegenstander een hogere rating had.
Na een rustige opening met zwart kwam Florin in het voordeel toen hij het centrum in handen kreeg door het opspelen van de centrum pionnen. Toen ook zijn toren diep was binnen gedrongen leek het punt binnen. Een moment van onoplettendheid zorgde er echter ervoor dat Florin de kwaliteit weggaf, plus de samenwerking van de overige stukken, en hij stond toen in hogere zin verloren. Zijn tegenstander moest het wel doen met een grote tijdnood en kreeg ook nog een tijdstaf van twee minuten wegens het uitvoeren van een onreglementaire zet. Hoewel ook Florin in grote tijdnood kwam bleef hij kalmer en op tactiek haalde hij toch nog de partij binnen. Zuur voor Fred en opluchting voor Florin.

Tenslotte onze man Pim Abbestee tegen de ratingloze Gerard van Beek. Pim kwam beter uit de opening maar dat verzandde tijdens het middenspel. Pas in het verre eindspel, waar het nog alle kanten op had kunnen gaan, bleek de routine van Pim de doorslag te geven. Ook Pim staat nu op een 100% score, 5 uit 5!!!

Aanstaande donderdag de thuiswedstrijd tegen HWP. Winnen we die, dan wacht ons het kampioenschap en terugkeer naar de tweede klasse.

Bloemen en champagne worden pas na de wedstrijd van komende donderdag besteld, we verkopen de huid niet voordat de beer geschoten is.

Schaakgroet Paul Neering

	S.V. Het Spaarne 2	1711	S.C. Aalsmeer 3	1477	6	0
1.	Paul Ruber	2030	Leo Buis	1459	1	0
2.	Joost Jansen	1720	Jos Bakker	1575	1	0
3.	Paul Mathot	1638	Marco Hutters	1319	1	0
4.	Rob de Haan	1736	Tom van der Zee	1373	1	0
5.	Florin Omota	1605	Fred Buskermolen	1663	1	0
6.	Pim Abbestee	1542	Gerard van Beek		1	0

Maandag 22 februari speelde ons tweede team de derby tegen de Heemsteedse Schaakclub. In zijn welkomstwoord wees Jan Verhagen erop dat de bezoekers, ons team dus, in de race waren voor het kampioenschap, terwijl de thuisploeg het hele jaar al met de rug tegen de muur speelde. Ook letterlijk trouwens. Het clublokaal aan de Franz Schubertlaan heeft namelijk maar zeer bescheiden afmetingen. Toch stonden er ook nog enkele tafels en stoelen voor leden van HSC die niet in dit tweede team, maar in de interne competitie speelden.

	Heemsteedse S.C. 2	1398	S.V. Het Spaarne 2	1708	1½	4½
1.	André Clemens	1446	Paul Ruber	2030	0	1
2.	Henk Post	1225	Joost Jansen	1720	0	1
3.	Piet Stofberg	1486	Paul Mathot	1638	0	1
4.	Jan Visscher	1558	Rob de Haan	1736	½	½
5.	Peter van Harn	1385	Florin Omota	1605	0	1
6.	Johan Kramer Glijnis	1290	Wim Hoffenaar	1522	1	0

Onze witspelers zetten hun tegenstanders al snel onder druk en boekten drie regelmatige overwinningen. De zwartspelers hadden het moeilijker. Zo keek Wim Hoffenaar na enige tijd tegen een stand aan, waarin hij een stuk minder en weinig compensatie had. Joost Jansen kreeg een koningsaanval op zijn dak en moest behoedzaam verdedigen. Ikzelf kwam goed uit de opening (wit begon met 1.e3!?; wat moet je daarop nu antwoorden?) en won na enkele uren een pion. Wit bouwde na dameruil echter een soort fort, waar zwart, al was hij in het bezit van het loperpaar, moeilijk door kon komen.

De nederlaag van Wim bleek onafwendbaar. In mijn pogingen om het fort te forceren zag ik een resource van wit over het hoofd, waarna ik in een eindspel terecht kwam dat waarschijnlijk verloren moest gaan. Met veel moeite wist ik echter het halve punt te redden. De tegenstander van Joost kwam dreigend opzetten, maar zag toen een wending over het hoofd die materiaal kostte. Joost nam grote risico’s (zowel wit als zwart dreigden te promoveren) maar toch nog onverwacht gooide Post er het bijltje bij neer.

Rob de Haan.