Na ruim twee jaar werden de houtjes met de bordnummers 7 en 8 weer gebruikt bij Het Spaarne. De verdiende promotie naar de tweede klasse betekende dat Het Spaarne 2 weer een achttal is en de eerste wedstrijd eindigde meteen in een verrassende overwinning.

Daar zag het lange tijd niet naar uit deze avond. Naast de nestor Ad Hendrikse troffen we bij Kennemer Combinatie 4 achter de borden louter spelers uit de vroegere jeugd van Het Spaarne en zij hebben de laatste jaren flinke progressie geboekt. Toch kwamen we goed uit de opening, slechts op bord 6 en 7 was na een uur spel het evenwicht enigszins verstoord. Florin (6) had een pionnetje of twee veroverd in een attractieve stelling tegen Fréderique Lacourt, Wim (7) daarentegen stond onder de druk van twee witte centrumpionnen op de vijfde rij van Yashin van Kesteren.

Toch vielen de eerste uitslagen al vroeg te noteren: Paul Ruber (1) en Edwyn Mesman besloten tot remise, terwijl Paul Mathot (3) plotseling werd overrompeld door een typische Jonathan de Kleuver-actie. Langzamerhand begon het idee post te vatten dat we tevreden moesten zijn met een niet al te grote nederlaag tegen een op papier veel sterkere tegenstander. Wim worstelde moedig door, maar zijn stelling werd steeds beroerder en op geen enkel bord leek er veel meer dan remise in te zitten. Joost (2), Paul Neering (5) en Pim (8) stonden weliswaar nog lang niet verloren, maar wel een pion achter, Fréderique ontwikkelde tegen Florin goed tegenspel en op bord 4 (Rob de Haan tegen Bart Feltman) werd nauwkeurig het evenwicht bewaard.

Tegen half elf werd op 4 inderdaad remise bereikt, won Florin toch en moest Wim de vlag strijken. 3-2 Achter, alles nog steeds onder controle van Kennemer Combinatie.

Toen brak een magisch halfuurtje aan. Captain Paul Neering en Ad Hendrikse speelden een meesterlijke partij op een veel te laag bord. Dan lijkt Ad met twee vrijpionnen door te breken, maar Paul toont alles onder controle te hebben en de partij krijgt de onvermijdelijke uitslag: remise. Terwijl de heren op de gang nog even stonden na te praten vonden in de speelzaal macabere gebeurtenissen plaats. Vlad Omota had tegen Joost een eindspel bereikt met beiden een loper op de zwarte velden, vier tegen drie pionnen en een iets actievere koning, hij had de remise dus al binnen en kon op zijn gemak (want Joost had natuurlijk weer veel meer tijd gebruikt) uitzoeken of er misschien nog meer in zat. Wat er precies mis ging was nauwelijks te volgen, maar in geen tijd verloor hij drie pionnen en … de partij: 3½-3½.

Tezelfdertijd was Pim de koning van Aldo Hennink aan het opjagen, schoot Aldo’s dame te hulp, die hij pardoes verloor. Het eindspel van dame tegen toren was glad gewonnen en dat kun je aan Pim wel over laten: 4½-3½, Het Spaarne 2 wint!!

De eerste punten beschouwen we nu nog maar als punten in de strijd voor handhaving, maar als dit mogelijk is tegen het sterkste team in de 2e klasse C, wat zit er dan nog meer in het vat? We gaan het zien, de eerstvolgende wedstrijd is dinsdag 1 november op de Zijlweg.

Zaterdag 17 september is de competitie van start gegaan voor de NHSB promotieklasse. Deze is dit jaar zwaarder dan voorgaande jaren, mede doordat er een aantal sterke teams zijn teruggezakt uit de KNSB competitie. Zoals Aartswoud, onze eerste tegenstander. Dus vooraf gezond respect en maar kijken of wij een potje zouden kunnen breken. Uiteraard, zoals al meerdere keren is voorgekomen vorig seizoen, kwam een deel van het team te laat. Mag de pret niet drukken en Aarstwoud was soepel en dus zijn we allemaal een kwartier later dan gebruikelijk begonnen.

Rustig de openingen afwachten, zodat er na twee uur wat tekening zou ontstaan voor mijn verslag, is mijn gebruikelijke werkwijze. Maar een aantal spelers gooiden meteen vuurwerk op het bord, dus waren er veel rondjes nodig om het geheel in de gaten te houden. Het helpt dan niet dat je zelf ook moet spelen. Onze vaste eerste teamspeler Fer Mesman was verhinderd en ik nam plaats aan het zesde bord. Gelukkig, in mijn partij, een relatief rustig spelbeeld zodat er tijd overbleef om enige indrukken over te houden van het begin van de match.

Op bord 3 en 5 kwamen Aad de Bruijn en Frans Arp niet goed uit de opening. Aad (wit) had een probleem met een zwart pionnetje op c3. Hoewel tijdens de partij een woest gevecht om het centrum woede, bleef dat pionnetje op c3 een doorn in het linkeroog van Aad. Zeker nadat er een hulppion zich nota bene nestelde op het veld b2. Er was uiteindelijk geen houden meer aan, met een nul als gevolg. Frans wist, met een dikke pion minder en mindere activiteit, toch een eindspel te bereiken met toren plus loper vs. toren en drie vrijpionnen. Zag er goed uit voor zwart speler Erik van Toren, maar Koning Frans gaf geen krimp en sleepte er een remise uit.

Inmiddels op bord 2 en 6 een puntendeling. De partij tussen Michael Lie en Leo Littel heb ik nauwelijks kunnen bekijken, maar gehoord dat het evenwicht niet werkelijk werd verstoord. Voor mijn eigen partij geldt hetzelfde. Optisch leek ik, na de opening, wat voordeel te hebben. Maar mijn tegenstander maakte van dat oordeel gehakt bij de analyse na de partij. Overeenkomst tussen Leo en mij was dat onze tegenstanders een veel hogere rating hadden. Hoewel, baas boven baas. Onze nieuwe man in het team heet Frank Taylor die door de captain (ikzelf) op bord 4 werd neergezet. Natuurlijk wist ik niet dat daar de hoogste (en dus sterkste speler van Aartswoud?) rating speler Wilko van der Gracht kwam te zitten. Frank, overgekomen van Kennemer Combinatie, rechte zijn rug en bewaakte in een evenwichtige partij de remise tendensen. De kleine 250 ratingpunten verschil waren niet terug te zien.

En dan op bord 7 ons supertalent Loek Veenendaal. Zwaar seizoen vorig jaar, zoekende naar de stijgende lijn. Maar op de zaterdagmiddag, daar te Hoogwoud, kwam de oude Loek (is 25 jaar) terug op zijn niveau. Onnavolgbaar switchte zijn dame van vleugel om vervolgens een gatenkaas te creëren van zwarten gaten. Mat zetten bleek een formaliteit en dus een vol punt voor Het Spaarne, met een tussenstand van 3-3. Op bord 1 een ware krachtmeting tussen onze Colleen Otten en Marc Helder. Lange tijd een licht voordeel voor onze speelster. Een vroeg toreneindspel met een remise aanbod van zwart werd weggewuifd vanwege de actieve koning van wit. Maar het was niet genoeg. Na 5 uur spelen werd toch tot remise besloten waardoor er nog één partij bezig was en wat voor een partij.

De tussenstand was nu 3½-3½, met op bord 8 inmiddels van alles gebeurd wat schaken zo leuk kan maken. Pionoffers, wisselende kansen, vreemde materiaal verhoudingen (dame + toren vs. toren, loperpaar + paard), vrijpion (a pionnetje van Donner), remise aanbod dat moest worden geweigerd en met gevolg een zet te doen die niet goed is, grote tijdnood tot 2x toe, grote groep mensen eromheen die de beste stuurlui aan wal zijn en fluisteren wie er nu gewonnen staat dan wel remise. Alles overziende leek onze man aan het langste eind te trekken, zag een belangrijke zet (toren b7) over het hoofd, hield gelukkig nog een remise eindspel over en toen was daar plots, mat in één, midden op het bord. Schaken is een vreselijk spel voor bord 8 spelers met zwart.

Jawel, het tweede team van schaakvereniging ’t Spaarne is kampioen van de 3e klasse onderbond. Hoewel we een karrenvracht aan ratingpunten mee brachten naar de overige teams van het afgelopen seizoen en wij geen enkele match hebben verloren zat Santpoort 4 ons voortdurend op de hielen. Ook zij verloren geen enkele match en zij zullen zich nog wel achter de oren krabben vanwege de kansen die zij kregen in onze onderlinge match toen blunders van Arun Karwal en Florin Omota hun team op een riante voorsprong kwam. Maar het ene halve puntje kwam er niet doordat Paul Mathot uit een verloren stelling het halve punt redde en zo de eindstand van 3-3.

Op 31 maart onze laatste wedstrijd tegen het HWP 9 leek een formaliteit te worden. Op papier leken we onverslaanbaar en de wedstrijdleider bracht reeds voor de match champagne, sigaren en bloemen mee dat door enkele leden van HWP werd gezien. Een enorme motivatie golf streek over het team van HWP heen en onverwachts moesten de heren van ’t Spaarne alle zeilen bijzetten om de winst binnen te halen.

Zij zetten hun sterkste man op het laatste bord Stephan Blaas (1612) tegen Florin Omota maar die gaf geen krimp. Partij keurig in balans met een natuurlijk uitslag als gevolg: 0.5-0.5.

Rob de Haan en Paul Mathot hadden tezamen 400 ratings meer dan Richard Fitschy (1566) en Wim de Ruig (1437). Maar lange tijd waren deze verschillen niet op het bord terug te zien. Wim de Ruig kwam zelfs beter te staan maar wist zijn plus pion niet om te zetten in winst 0.5-0.5 en Rob wist pas, toen de complicaties het grootst waren, zijn rating kracht te laten gelden en behaalde uiteindelijk de volle winst nadat heer Fritschy een remise aanbod had geweigerd.

Op bord 3 speelde Arun Karwal tegen Ger Dekker (1420), vroeger Spaarne lid in de tijd van Bouwmeester, nu spelend voor HWP. En ondanks de grote rating verschillen hield ook hier hield de heer Dekker uren stand, ondanks of wellicht dankzij een 1.f4 opening. Uiteindelijk toch een dik punt voor Karwal die, dat moet worden gezegd, geen enkel moment in gevaar is geweest.

Onze grootmeester Paul Ruber trad aan tegen Frits Bakkes (1515) en deze Frits had geen last van het feit dat hier een verschil van 500 rating aan sterkte op het bord zou zijn. Ziedend van energie plaatste hij een aanval ten kosten van een kwaliteit en later een stuk waarvan Paul toch een half uur bedenktijd nodig had om de angel uit het spel van wit te krijgen. Wat resteerde was toch gewoon een vol punt van onze man uit Heemstede.

Baas over baas, de reserve man op deze kampioenswedstrijd was Pim Abbestee met een totaal score van 5 uit 5. Een 100% score gebeurt niet vaak en is een felicitatie waard!!

Echter, het kan worden overtroffen. Joost Jansen had op bord 2 de kans om 7 uit 7 te scoren en slaagde hierin glansrijk in tegen Ton Deutekom (1603). Joost Jansen, FIDE arbiter van internationaal niveau, werd na afloop speciaal geëerd door de overige teamleden met de champagne, sigaren en bloemen. Jawel, daarvoor was het één en ander ingekocht. Voor Joost dus dubbel feest, 100% plus een kampioenschap.

Mogen het volgend seizoen net zo goed gaan. Hulde aan alle spelers (en invaller Robert Balm) van het tweede.

Paul Neering

	S.V. Het Spaarne 2	1760	HWP Haarlem 9	1525	5	1
1.	Paul Ruber	2030	Frits Bakkes	1515	1	0
2.	Joost Jansen	1720	Ton Deutekom	1603	1	0
3.	Arun Karwal	1832	Ger Dekker	1420	1	0
4.	Paul Mathot	1638	Willem de Ruig	1437	½	½
5.	Rob de Haan	1736	Richard Fritschy	1566	1	0
6.	Florin Omota	1605	Stephan Blaas	1612	½	½

Een kwartiertje na twee uur kwam ik zaterdag 23 april het Denksportcentrum binnen en zag ik onze schaaktop gewikkeld in een heroïsche simultaanstrijd, tegen het derde team van De Waagtoren en tegen het degradatiespook. Op beide “borden” liep het tenslotte goed af, maar voor het ontlopen van de degradatie was hulp van een derde partij nodig: het team van De Uil uit Hillegom, dat zo vriendelijk was om onze gevaarlijke concurrent Heerhugowaard te verslaan.

Sander heeft elke partij die in “onze” wedstrijd werd gespeeld al kort becommentarieerd. Grappig is dat ik na de 80 minuten dat ik er bij was, soms een wat andere indruk had van de kansen van onze spelers. Maar dat was niet het geval bij Paul Neering, die inderdaad heel veel tijd had geïnvesteerd in de opbouw van een dreigende stelling, moest aanzien dat de aanval doodliep, maar toch wel wat kansen behield. Bij mijn vertrek (tegen 16 uur) was ik er, gezien de klok en Pauls eerdere resultaten, niet gerust op dat het niet scheef zou kunnen gaan.

Op dat moment had Fer (zwart) nog geen pion voordeel, maar schatte ik de kansen gelijk in. Een half uur daarvoor hield ik mijn hart nog vast, want Sandra Keetman kwam met f2-f4-f5 dreigend opzetten. Misschien was de “bevrijdende” opstoot naar e5 van Fer iets te vroeg geweest. Zijn zetten Lc8-f5-c8 boezemden mij niet echt vertrouwen in. Maar Fer kon de aanval afwimpelen en toen zag ik het halfje wel komen. Beide opponenten vond ik nogal “uithuizig”: na het zetten verlieten ze heel vaak hun bord.

Dat was zeker niet zo bij Loek. Die was geconcentreerd bezig en leek mij met een interessante opzet wel een kansrijk initiatief te hebben. De vijandelijke koningsvleugel was kwetsbaar. Maar vrij plotseling keerden de kansen. Door een zwarte actie in het centrum werd dameruil afgedwongen en werd Loeks koning het vrije veld (naar c4!) ingestuurd. Ik zag het toen eigenlijk somber in. Sander beschreef echter dat Loek later in de partij de winst liet liggen!

In de stelling van Sander zag ik contouren van het Gruenfeld-Indisch (is het Londensysteem daarvan een onderdeel?) en de rijke ervaring van onze man met die opening stond mijns inziens borg voor een solide partij. Inderdaad zag ik hem op de damevleugel een pion buit maken na een onvoorzichtige witte opmars. Dat dit voordeel niet kon worden vastgehouden, heb ik niet meer gezien: ik dacht al aan een overwinning op dit bord.

Inmiddels had ik al gezien hoe Frans met zijn tegenstander afrekende. Nadat hij de kwaliteit had geïncasseerd leek het mij op zeker moment nog even spannend door de zwarte druk tegen f2 en een eventuele uitval van zwart naar de onderste lijn. Maar Frans had de tactische zaken blijkbaar goed in de hand, want zwart berustte in dameruil en stond toen een toren achter. Het eerste winstpunt was binnen!

Aad had ondertussen in zijn partij een isolani op e6 aanvaard, maar het leek mij dat hij langs de f-lijn voortreffelijke kansen had gekregen. Ik zag het dus zonnig in en was verbaasd in het verslag te lezen dat het nog kantje boord was geworden. Het leek mij dat Leo met wit een nogal tamme variant van het Konings-Indisch op het bord had gezet. Juist voor ik vertrok, zag ik hem Pc3-d5 spelen. Ik veronderstelde dat het wel goed was uitgerekend en dacht dat de meest waarschijnlijke uitslag wel remise zou zijn.

Tenslotte de zwartpartij van Colleen. Haar opzet leek mij eerst wat riskant, maar toen ze eenmaal (kort) had gerokeerd, en haar tegenstander lang, zag ik het helemaal zitten. De witte koningsstelling werd verzwakt, de zwarte a-pion rukte op: dat zou wel eens een winstpunt kunnen worden.

Samengevat: na drie uur spelen leek het deze kiebitzer dat er een goede kans op de overwinning inzat. Maar 6-2? Nee, dat had ik niet verwacht.

Rob de Haan.